Categorie archief: paracommando’s
Weerzien in La Roche
Zaterdag ben ik met Marianne gaan wandelen in La Roche en Ardenne. Het was jaren geleden, ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw, dat ik in die toeristische trekpleister geweest was.
Het geboorterecht op leven
Graag wil ik wat doorbomen over een alinea uit “De Geesten” van Yves Petry die me heeft getroffen. In die roman laat de auteur de arts Mark aan het woord. Als Dokter Zonder Kleur, een fictieve organisatie waarmee Petry Artsen … Lees verder
Kamp Waes en de para’s
Meer dan 1,6 miljoen Vlamingen keken afgelopen zondag naar Kamp Waes. Het heeft er veel van weg dat het programma van Tom Waes de beste reclame voor onze strijdkrachten is in jaren. Een afvalrace met topfitte sportfanaten die enkele erg … Lees verder
Een para met een pen
In juli 2018 werd mijn roman “De muts” gepubliceerd. Wie schrijft, die blijft, zegt men wel eens. Ik kan het getuigen: nog regelmatig krijg ik reacties op mijn boek. En lang niet alleen van voormalige para’s. Dat is fijn.
In doodsgevaar
Het dateert al van een jaar of vijf geleden dat de mannen tijdens hun jaarlijks weekendje nog eens in doodsgevaar verkeerden. Dat was in Ieper, nog vóór de eeuwherdenkingen van de Grote Oorlog. Een van de mannen liep toen over … Lees verder
Kazerneliteratuur en soldatenromans
Sinds de opschorting van de militaire dienstplicht een kwarteeuw geleden, zijn de jongste ex-miliciens tegenwoordig de veertig voorbij. Om over het soldatenleven van nu nog te kunnen meespreken, moet je tegenwoordig beroeps zijn of geweest zijn. Die opschorting hebben we … Lees verder
Naar Amsterdam
Zaterdag ga ik naar Amsterdam. Een dagje maar. Met Jolente, mijn jongste dochter. Ze vergezelt me naar de uitreiking van de Indie Awards. Voor zo’n prijs ben ik, samen met twee anderen, genomineerd met mijn roman “De Muts”. Wie mijn … Lees verder
Para’s in Antwerpen en tegen de CCC
De paracommando’s verschenen gisteren voor het eerst in de straten van Antwerpen. Dat was geleden van halverwege de jaren tachtig, toen de CCC het land terroriseerde. Wie weet het nog?
De trui
Volgend jaar wordt hij dertig. Mijn oudste trui. Hij is versleten, ik weet het, maar nog kan ik hem niet weggooien.
De boerderij, het leger en het kamp
De boerderij zit nog in mijn gedachten. De boerderij in de Westhoek waarachter we 28 jaar geleden in een glooiende weide onze tenten hadden opgeslagen. We zijn er met de mannen terug langs geweest, na al die tijd. Ze zag … Lees verder
