Zaterdag ga ik naar Amsterdam. Een dagje maar. Met Jolente, mijn jongste dochter. Ze vergezelt me naar de uitreiking van de Indie Awards. Voor zo’n prijs ben ik, samen met twee anderen, genomineerd met mijn roman “De Muts”. Wie mijn blog wat volgt, weet dat dit boek zich afspeelt bij de paracommando’s in de jaren tachtig van vorige eeuw.

De Indie Awards zijn prijzen voor auteurs die hun werk in eigen beheer of bij kleine uitgeverijen publiceren. In Nederland leven die awards sterker dan in Vlaanderen. Onze noorderburen zijn volgens sommige bronnen meer dan de Vlamingen een volk van aspirant-schrijvers.

In een enquête van 2007 vroeg de Nederlandse krant Trouw naar de schrijfambities van de Nederlanders. Op basis van een extrapolatie naar de hele Nederlandse bevolking besloot de krant dat Nederland een miljoen hobbyschrijvers telt. Dat zijn niet alleen mensen die zeggen dat ze aan een boek werken, maar iedereen die beweert ‘actief bezig te zijn met schrijven als hobby’. In wat voor vorm dan ook. Van hen wil 6 procent, oftewel zo’n 60.000 Nederlanders, van schrijven graag zijn of haar beroep maken. Hoeveel Vlamingen hobbyschrijver zijn of ervan dromen te kunnen leven van hun pen, vond ik niet onmiddellijk op internet terug. Maar als ik naar mijn vrienden kijk, denk ik dat bier drinken in Vlaanderen nog altijd populairder is dan verhalen verzinnen.

Het verbaast me daarom niet dat het alleen Nederlanders zijn die achter de Indie Awards zitten. Toch geraakten er ook Vlamingen op de longlist en vervolgens op de shortlist. Voor de categorie waarin ik ben genomineerd, de publieksprijs in de categorie fictie, haalden zelfs twee Vlamingen de shortlist van drie genomineerden. Die publieksprijs wordt per literaire categorie toegekend aan de auteur die het meeste stemmen achter zijn naam wist te verzamelen. In zo’n competitie gaat het dus niet enkel over de kwaliteit van je werk maar ook over de capaciteit om je lezers te overtuigen om voor je boek te stemmen.
Dat ik blijkbaar veel stemmen heb behaald, dank ik aan mijn vrienden en familie, kennissen en sympathisanten en natuurlijk ook aan mijn andere lezers. Onder hen bevindt zich, dat weet ik wel zeker, een grote groep van (vooral ex-)paracommando’s, die ik langs deze weg van harte “thanks brothers!” toeroep.

De andere Vlaming die voor de publieksprijs in aanmerking komt, is bijzonder getalenteerd. Filip Bastien is immers nog voor twee andere prijzen genomineerd door de jonge driekoppige Nederlandse jury van twee jongedames en een jongeman: de prijs voor het beste boek en de prijs voor het meest memorabele personage. Filip is bovendien een inwoner van mijn buurdorp Werchter.

In een mooie, beeldrijke taal schreef hij een novelle over de liefde van een leven, getiteld “Winteruren”. Het verhaal ligt in scherven gespreid over een heel mensenleven, tussen de Eerste Wereldoorlog en de tegenwoordige tijd, in oer-Vlaamse gemeenten als Eeklo maar ook aan de kust en op de Wereldtentoonstelling van 1958 in Brussel, waaraan we het Atomium danken. Vooral de dramatische gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog zorgen voor spanning. In beklijvende zinnen beschrijft de auteur de boosaardige wreedheid en gruwel in het bij Willebroek gelegen Fort van Breendonk, dat de Duitse bezetter gebruikte als werk- en doorgangskamp.

Dat fort is vandaag een “nationaal gedenkteken”. Het ligt niet zo heel ver van een ander museum waarin ook een geschiedenis uit de Tweede Oorlog centraal staat: Kazerne Dossin in Mechelen. In de oorlogsdagen was Dossin een verzamelkamp van waaruit in een twintigtal transporten zo’n 25.000 joden en circa 300 zigeuners werden gedeporteerd naar de gaskamers van Auschwitz. Wie Dossin en Breendonk nog niet heeft bezocht, moet dat zeker eens doen.

Maar zaterdag stap ik in Mechelen met Jolente op de trein naar Amsterdam, met goede hoop op Vlaamse laureaten van die Indie Awards. En indien niet, niet getreurd. Tenslotte kan je in het dichtbije Amsterdam, zoals Kris De Bruyne zong, boeken kopen die je hier heel zelden vindt.
De uitreiking vindt plaats in café Vrijdag om 15 u. En voor de grootste fans: er zou live streaming zijn.