Van sommige oude vinylplaten weet ik nog perfect wanneer en waar ik ze kocht. “Born to run” van Bruce Springsteen bijvoorbeeld. Ik kocht die plaat als ik vijftien of zestien was, tweedehands op het Vossenplein in Brussel, waar we met de verkenners wel eens gingen struinen.
Opeens verscheen Marva in de show van Belpop Bonanza Quattro. Gewoon op het scherm achter Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing, op een zwartwitfoto! Wat een mooie vrouw, dacht ik. En ik herinnerde me ineens dat ik dat als kind ook al vond. Lees verder
Soms heb je spijt dat een boek uit is. Dat gevoel van gemis had me enkele dagen geleden in zijn greep. Ik had net “De menselijke smet” dichtgeklapt van Philip Roth, een van de grootste hedendaagse Amerikaanse schrijvers die in mei van dit jaar helaas overleed zonder de Nobelprijs te hebben gekregen. Ik raad iedereen aan dat werk (en andere romans van Roth) te lezen. Lees verder
Buiten de stad ligt er rijp op het gras en de geparkeerde auto’s. In de stad niet. In de stad is het warmer. Maar toch nog bitter koud. Al maanden passeer ik in de Brusselse Peterseliestraat ’s ochtends rond acht uur twee slapende mannen.
Lees verder
Veertig waren ze geworden, of daaromtrent, de elf feestvarkens die De Loods in Mechelen hadden afgehuurd. Ze hadden veel volk op de been gekregen, meer dan vijfhonderd, zei iemand. Met lichte tegenzin was ik door de regen gelopen van mijn te ver geparkeerde wagen tot aan de ingang. De Loods stond vol. Veel bekenden en nog meer onbekenden. De bekenden waren vooral oudscouts die ik onder mijn hoede had toen ze net als ik veel jonger waren. Of die bij ons waren komen babysitten, toen ze aan onze meisjes leiding gaven. Velen van hen zijn vandaag bezadigde vaders en moeders. Lees verder
Van zodra hij de Magdalenakerk voorbij is, ziet de Grijze Man het: een flard van een rood deken, tussen twee geparkeerde zwarte taxi’s. Zouden ze daar weer zitten? Exact op die onbegrijpelijke plaats van vorige week: bedelend op het voetpad aan het hotel, zowat onder de ramen van de ontbijtzaal. Lees verder
“Over de kerkhofmuur trippelde de geplekte zwerfkat en wipte vervolgens met één enkele sprong naar de andere kant van de muur, waar hij minder bekijks had.” Dat is de eerste zin uit de wondermooie derde roman van Lara Taveirne: Kerkhofblommenstraat. Eindelijk heb ik hem dus te pakken gekregen en gelezen. En sterker nog: ik heb kennis gemaakt met Lara Taveirne.
