Een vermoeiende reis van negentien uur bracht ons vanuit Zaventem in de luchthaven van Denpasar, de hoofdstad van Bali, in Indonesië een provincie, voor ons een droomeiland van de grootte van West- en Oost-Vlaanderen samen. Greet en ik zouden het helemaal rond- en doorreizen, met uitzondering van de westelijke jungle, een natuurpark. Een verre en speciale reis, want we zijn binnenkort 25 jaar getrouwd. Lees verder
Om 3 u 30 ’s nachts komen Ketut en Wayan me ophalen in het hotel in Ubud. Daar verblijven mijn vrouw en ik enkele nachten, vooraleer we verder het droomeiland Bali verder rondreizen. Ketut en Wayan assisteren ons daarbij als gids en chauffeur. Lees verder
Het is weer van dat, denkt de Grijze Man. De laatste weken van het laatste volle politieke jaar van de legislatuur komen eraan. Na de zomer schiet de politiek helemaal in verkiezingsmodus en eind april volgend jaar sluit het Vlaams Parlement al zijn deuren, zodat de parlementsleden zich kunnen toeleggen op de campagne voor de verkiezingen van 26 mei 2019. Lees verder
Het wachtlokaal in Marche les Dames is een nieuwbouw. Hoe lang het er al staat weet ik niet. Het is ruw geschat twintig jaar geleden dat ik nog eens op bezoek was in het Trainingscentrum voor Commando’s. Lees verder
Zwart en groot is hij, met een ondoorgrondelijk gelaat dat zowel vriendelijk als nors kan zijn, terwijl hij het indrukwekkende apparaat achter zich aanzeult waarmee de stad Brussel hem heeft uitgerust om de straten te vegen. Aan de achterzijde van de groene machine hangt een klassieke bezem naast een lange grijptang met twee tanden. Vooraan bevindt zich de slurf waarmee de straatveger er in slaagt de sigarettenpeuken op te zuigen die tussen de reten van de kasseien op de Grasmarkt rusten.
Lees verder
De Grijze Man heeft zich, dankzij een van zijn dochters, Spotify laten aansmeren. Nu stapt hij niet meer met zijn iPod vol iTunesmuziek maar met zijn iPhone vol Spotify-afspeellijsten van het Centraal-Station naar zijn werk. Maar nog altijd met zijn favoriete muziek uit de jaren zeventig en tachtig in de hoofdtelefoon. Lees verder
Van bij het minste bot in de moerbeiboom in ons tuintje, was hij daar, het zangertje in geel jacket met een zwarte streep over zijn borst en een zwart kopje. Een koolmeesje. Aanvankelijk meteen te spotten tussen de bottende takken, later, tussen het meigroene bladerdek, alleen nog te horen. Wietwiet! Wietwiet! Tot Minoes The Killerpoes hem te pakken kreeg.
