Zaterdag ga ik naar Amsterdam. Een dagje maar. Met Jolente, mijn jongste dochter. Ze vergezelt me naar de uitreiking van de Indie Awards. Voor zo’n prijs ben ik, samen met twee anderen, genomineerd met mijn roman “De Muts”. Wie mijn blog wat volgt, weet dat dit boek zich afspeelt bij de paracommando’s in de jaren tachtig van vorige eeuw.
Het was een cadeautje van mijn petekind Pieter: “Fall of giants” (Val der titanen) van de Britse succesauteur Ken Follett, ook bekend van De kathedraal. Val der titanen is het eerste deel van een trilogie over de vorige eeuw, meer dan 900 pagina’s. ‘Het is lang geleden dat ik nog zo’n dik boek heb gelezen’, zei ik. ‘Je zal het geweldig vinden’, voorspelde Pieter.
Lees verder
Terwijl ik me met zevenmijlslaarzen door de circa drieduizend bladzijden dikke trilogie van Ken Follett over de twintigste eeuw spoed, is mijn moeder het ouderlijk huis aan het opruimen, in afwachting van haar verhuizing naar een appartement. Ze heeft tal van familierelicten verzameld, het ene misschien financieel aantrekkelijk, het andere louter van emotionele waarde, die ze zeker niet mee wil nemen naar haar kleinere behuizing. Lees verder
Alles begon met het lezen van “Camino” van Graeme Simsion en Anne Buist (uitgegeven bij Luitingh-Sijthoff). Die roman speelt zich af op een van de pelgrimsroutes naar Santiago de Compostella. En voorlopig eindigt alles met de aanschaf van nieuwe schoenen. En het voornemen om in de zomer ook de Camino te doen. Lees verder
Van sommige oude vinylplaten weet ik nog perfect wanneer en waar ik ze kocht. “Born to run” van Bruce Springsteen bijvoorbeeld. Ik kocht die plaat als ik vijftien of zestien was, tweedehands op het Vossenplein in Brussel, waar we met de verkenners wel eens gingen struinen.
Opeens verscheen Marva in de show van Belpop Bonanza Quattro. Gewoon op het scherm achter Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing, op een zwartwitfoto! Wat een mooie vrouw, dacht ik. En ik herinnerde me ineens dat ik dat als kind ook al vond. Lees verder
Soms heb je spijt dat een boek uit is. Dat gevoel van gemis had me enkele dagen geleden in zijn greep. Ik had net “De menselijke smet” dichtgeklapt van Philip Roth, een van de grootste hedendaagse Amerikaanse schrijvers die in mei van dit jaar helaas overleed zonder de Nobelprijs te hebben gekregen. Ik raad iedereen aan dat werk (en andere romans van Roth) te lezen. Lees verder
