De website van Brussels Airlines laat nog niet toe tickets te boeken voor Ajaccio, anders was het misschien al gebeurd. Maar vandaag zijn we bergschoenen gaan kopen voor de meisjes en een grote nieuwe rugzak voor de papa, want die blauwzwarte Aldi-rugzak van jaren oud mag stilaan in de container van het grof huisvuil worden gegooid.
De bergschoenen zullen volgende week ingelopen worden. Tijdens de lesvrije week rijden we gedrieën naar Herbeumont. Om te oefenen voor de bergen van de GR20, gaan we wat hellingen rond de Semois op en af lopen, als de sneeuw het toelaat tenminste.
Al geruime tijd heb ik in Deel 2 van de Dagstapper Gids Ardennen van Julien Van Remoortere (Lannoo, 2009) drie lusvormige dagwandelingen van 20 tot 25 kilometer uitgekozen. De stafkaarten zijn al uitgezocht, het oude kaartkompas met een bel erin moet slechts worden ingepakt.
Met een gezellige gîte als uitvalsbasis, stond eerst de streek van het Graf van de Ridder op het programma, een langgerekt eiland in de Semois onder de burchtruïne op de heuvel boven Herbeumont. Daarna zouden we vanaf Saint-Cécile de grens tussen Ardennen en Gaume verkennen en tenslotte nog een dag vanuit Chiny tussen Semois en Vierre zwerven.
De sneeuw dreigt ons nu wel wat parten te spelen. Zullen de paadjes zichtbaar zijn als alles de bodem op veel plaatsen nog maagdelijk met het koude wit is bedekt? Zijn de wegmarkeringen niet ondergesneeuwd? Lopen we zonder het te merken geen kruisende wegen op de kaart voorbij? Zal de sneeuw niet te dik liggen om met de gloednieuwe staplaarzen en gepakt met een rugzak zoveel kilometers per dag te ploegen in plaats van te stappen?
We hebben inmiddels vele supporters en tipgevers gekregen. Trekkers die de GR20 al beproefd hebben, raadden ons aan niet in augustus te vertrekken. Te druk op het pad. Geen moment voel je je in de Corsicaanse bergen alleen en verlaten, want in de breedte en diepte van zowat elk landschap dat je passeert, zie je collega-trekkers vlakbij of in de verte hun weg banen. Jolente, inmiddels dankzij haar studies deskundiger dan ik in relevante wetenschappen als anatomie, kinesiologie, ziekte- of voedingsleer, heeft de tips verzameld voor het eten onderweg, dat in de bergen op een eiland niet aan de bomen groeit maar mee moet worden gedragen.
Toen het plan om de GR20 “eens” te doen nog vaag was, weekte het enkel bij Winke meteen enthousiasme los. Jolente toonde zich terughoudender. Zouden die prachtige landschappen op de hoogten van het eiland ons niet na enkele dagen de keel uitkomen? Wat zouden we mekaar zo’n godganse dagen naeen en samen alleen wel te vertellen hebben? Daarin heeft Winke al meer ervaring: ze heeft al eens een godganse stromende regendag met haar vader dertig kilometer lang op en neer de Semois gewandeld.
Inmiddels heeft Jolente’s goesting die van haar zus bijgebeend. Er maakt zich sinds enkele weken een aangename spanning meester van de meisjes. Of zouden ze gewoon wat meer uitgelaten dan anders zijn, zo na hun januari-examens? Wat het ook is, ze hebben er alle twee zin in. En ik ook. In Corsica en volgende week in Herbeumont. Dat zag ik aan hun snoeten bij het passen van de bergschoenen en zij zagen het misschien wel aan de mijne, welwillend schoenen uit de rekken zoekend. Ze slaagden er nog in mij te overtuigen om voor ons alle drie dezelfde fleece te kopen, het zijn tenslotte de laatste solden, voor de koele avonden en ochtenden in de bergen. Er ontbreekt alleen nog een sponsor op.
En ze hebben zich tot mijn verbazing niet verzet tegen mijn voorstel om te vertrekken om half acht ’s morgens, in hun doordeweekse ogen een vroegte waarin alleen doorwinterde masochisten hun warme bed uitkruipen. Wacht maar tot we echt vertrokken zijn, dacht ik stilletjes, dan gaat de wekker nog vroeger af.
Peter Dejaegher 