Een hele tijd geleden zei Marianne: “Ik wil nog ooit eens een hike doen op Cabo de Gata.” Onopmerkzaam als ik wel eens durf zijn, vroeg ik niet door met voor de hand liggende vragen: waarom? Waar is dat? Wat is daar zo bijzonder?
Enkele maanden geleden zei Marianne iets gelijkaardigs: “Ik wil ooit nog eens met jou naar Cabo de Gata”. “Dan ik ook”, antwoordde ik, want ik herinnerde me echt nog dat we ze het er al eens eerder over had. Zo gezegd zo gedaan, wij naar die Kattenkaap.

Marianne plande de reis alsof het toeval was dat mijn verjaardag in die tocht zat, zoals ze vorig jaar kwansuis een spaghetti-avondje organiseerde met mijn moeder, broer, zussen en hun aanhang voor mijn 60^ste verjaardag. Dat etentje mondde uit in een fantastisch verrassingsfeestje voor een stuk of 60 gasten in onze living, keuken, terras, veranda en parking.

Toen ik de voorbereidselen mocht inkijken, wilde ik Cabo de Gata niet meer missen. Van Los Guàjares in Andalusië reden we langs de kust naar Almería, nog altijd in Andalusië, waar we de huurauto afleverden en een taxi namen naar het dorpje Cabo de Gata in het gelijknamig nationaal park van 45.663 hectare.
Pro memorie, de autonome gemeenschap Andalusië met Sevilla als hoofdstad, is net geen 87.600 km² groot, zowat drie keer België dus, maar met slechts een kleine 8,5 miljoen inwoners. Het natuurpark Cabo de Gata is een ruig berg- en rotsachtig landschap van vulkanische oorsprong, in het uiterste zuidoosten van Spanje. De rotsen, afgronden, kliffen, ravijnen, valleien en stranden kleuren er van groen naar bruin en van oranje naar geel, rood, wit en paars.

Onze eerste halte was Hotel Blanca Brisa, in het dorpje Cabo de Gata. Het stormde er. De wind blies er tegen 70 kilometer per uur vanuit de zee over het land. Diego, de receptionist, had onze kamer al verwisseld met een andere kamer aan de lijzijde. Zo zou de wind ons ’s nachts niet uit onze slaap houden, suste hij.

Een wandeling door het dorp naar het strand schrikte ons niet af. We lieten ons opvangen door de zeewind en laveerden door het sympathieke plaatsje waar ondanks de storm enkele pittoreske cafeetjes open waren. Maar eerst liepen we naar het strand en van daar naar het vissershaventje dat vlakbij een ruïne lag waarop Guardia was geschilderd. Het moet ooit een vesting zijn geweest, met een wankele toren waarop het absoluut niet veilig klimmen was. Tussen de bootjes en de ruïne lag een restaurant genaamd Restaurante Chiringuito Chiri-Bus, waar mensen nog op de Engelse tea-time aan het middagmalen waren. Wellicht de inzittenden van de campers die wat verderop geparkeerd stonden. Met de beukende wind op het gammele restaurantje zou ik me daar niet veilig voelen. Een deel van het rieten dak over het lege terras was al weggewaaid.

Het vissershaventje was eigenlijk geen haventje maar een plek waar de bootjes kriskras op het strand geparkeerd lagen, met erachter een resem hutten opgetrokken met golfplaten en planken, bijeengebonden met touw, zeildoek, oude deuren met een hangslot, kleine duistere ramen, waarachter de vissers hun visgerei bewaren.

We keerden terug naar het dorp waar het centrale pleintje intussen was ingenomen door de dorpsjongens die er op de straatstenen voetbalden in hun truitjes van Real en Barcelona. In het café dat tegelijk een banketbakkerij was stonden arbeiders aan de toog bier te hijsen en luid te lachen. Wij gingen zitten aan het laatste lege tafeltje en genoten mee van de uitgelaten sfeer, met een gebakje en een goed glas Rioja.

Rond half negen zakten we af naar het restaurant van ons hotel, met grote goesting in een plaatselijke paëlla. Helaas hadden we daarvoor veel vroeger moeten reserveren. Paëlla’s worden niet op een half uurtje bereid. Maar de ober bood ons een alternatieve kaart met een hele reeks pincho’s. We aten er wel een stuk of zes en ik had er nog meer kunnen eten, zo lekker waren ze. ’s Avonds in bed ontdekten we dat van heel de Kattenkaap hotel-restaurant Branca Brisa voor z’n keuken op nummer 1 van Trip-Advisor stond.