Een lange paasmaandag met schitterend weer, een uitmuntende gelegenheid om eens een deugd doende wandeling te doen. En waarom niet in Haacht? Zo gezegd, zo gedaan, zo dacht de Grijze Man.

Het internet, dat zijn dertigste verjaardag viert, geeft tegenwoordig allerlei mogelijkheden die er nog niet waren toen de Grijze Man een twintiger was. Al snel had hij zijn keuze gemaakt uit de hele reeks wandelingen die http://www.haacht.be de online wereld voorschotelt: de brouwerswandeling. Een wandeling van een kilometertje of vijf, die hij nog niet eerder had afgestapt en die hem langs het dorp waar hij opgroeide zou voeren, Haacht-Station.

Haacht-Station is eigenlijk een dorp noch een gehucht. Het is iets wat men in de vervlogen katholieke tijden een parochie noemde. Een lokale samenleving rond een kerk en een katholieke school. In het geval van Haacht-Station: een territorium dat zich, dankzij planologen uit de beginjaren van België, toen men de gewoonte had hele continenten zoals Afrika met rechte strepen in natiestaten te verdelen, tot vandaag uitstrekt over de grenzen van drie gemeenten: Haacht, Boortmeerbeek en Kampenhout. Van een diverse samenleving gesproken, dacht de Grijze Man bij het inschenken van een triple Bertinchamps, toen zijn enige Duvel uit de koelkast al geledigd was.

Van een ontgoocheling gesproken, die Brouwerswandeling. Ze bracht de Grijze Man via een zeldzaam publiek wandelpad in het landgoed van de graaf de Spoelberch, een privédomein met adellijke wortels in Wespelaar, tot op de vaartdijk. Het domein wedijverde destijds in uitstraling en grootte met het koninklijk park van Laken. En tot vandaag wedijvert het nog evenzeer op het gebied van minimale publieke toegankelijkheid.

Weliswaar op een arboretum van 20 hectare na, met meer dan 2.000 verschillende soorten en variëteiten. De rest van het domein, en dan nog, is enkel te bezichtigen op monumentendag. Onder begeleiding van gidsen van de plaatselijke heemkundige kring Hagok, die iedereen op de paden en bezichtbare plekken gelasten te blijven. De Grijze Man prijst zich gelukkig de voorzitter van die kring een oude scoutsvriend te mogen noemen.

Terug naar de brouwerswandeling, in het geval van de Spoelberch die van Artois en Inbev dus, zou men denken. Maar neen, de brouwerswandeling in Haacht scheert enkel de grenzen van het landgoed de Spoelberch, passeert via een bospad van Wespelaar naar de Wespelaarse Hoek tussen hekkens van het domein tot op de vaartdijk van het kanaal Leuven-Dijle. Na enkele honderden meters daalt de wandelroute weer van de dijk langs camping Veronique naar Haacht-Station.

Al meteen waarschuwt de Grijze Man de wandelaars die niet van Haacht zijn, dat er een wegwijzer ontbreekt om van de vaartdijk af te dalen naar die historische camping waar volgens de Grijze Man al in geen jaren nog een tent is opgezet. Nochtans is camping Veronique mee met de tijd. Veronique heeft een website, helemaal in het Frans en ook in het Nederlands. De knop “tarieven-tarifs” verklapt alleen dat het tarief varieert naargelang de oppervlakte. Wie meer wil weten, moet mailen.

Eigenlijk is het voor de wandelaars op de Brouwerswandeling heel gemakkelijk: je moet de dijk naar beneden afdalen op het punt waar de muur verrijst van het afvalverwerkingsbedrijf Van Gansenwinkel. Oei, bedenkt de Grijze Man meteen. Opgepast lezer, tegenwoordig gaat Van Gansenwinkel door het leven als Renewi. Op de site van dat bedrijf leest de Grijze Man dat het een bedrijf is “waarvoor afval een manier van denken is, een kans. Wanneer Renewi iemands afval ophaalt, geeft het dat afval een nieuw leven”. Ongelofelijk, bedenkt de Grijze Man, wat dertig jaren van internet mogelijk maken.

De tocht leidt verder door het Haacht-Station van de Grijze Man, tot aan het Brouwershof, de overigens uitstekende brasserie van Primus Haacht die aan elk gerecht op de kaart een geschikt primusbier weet te paren. De brasserie is gelegen op het grondgebied van de gemeente Haacht, aan de overkant van de steenweg waar de brouwerij gevestigd is, in de gemeente Boortmeerbeek. Want de grens tussen de twee gemeenten valt samen met de N21, zo’n steenweg waar het fietspad ondanks meerdere verkeersdoden maar niet van de autoweg gescheiden geraakt. Zelfs niet door Ben Weyts, een Vlaamse minister van Mobiliteit afkomstig van de provincie Vlaams-Brabant. In de media haalt hij wel de grootste onderscheiding voor dierenwelzijn.

Van het Brouwershof moet de wandelaar op het Brouwerspad een gevaarlijk stukje stappen tot over de overweg van Haacht-Station, waar hij rechts moet afslaan. De overweg zonder tunnel of brug is een van de drukste van het land. Het kost de Grijze Man wat zoekopdrachten om via Google te weten te komen hoe vaak die overweg gesloten is. Overdag minimaal zes uur, leest hij online in een rapport van de provincie Vlaams-Brabant. Maar wat is overdag, vraagt de Grijze Man zich af. Zestien uur? Twaalf uur? Werkdagen?

Hij heeft geluk: de overweg blijft open tijdens zijn traject van het Brouwershof naar het station. Over de overweg richting Haacht loopt naast de spoorweg een wandel- en fietsroute terug naar de dorpskom van Wespelaar. De Grijze Man kent die route goed. Als welp, jongverkenner en verkenner bij de Brigands, zoals de scouts van Haacht-Station toen noemden, heeft hij veel bosspelen, kompastochten en nachtspelen beleefd in dat uitgestrekte bos naast het pad naar Wespelaar, het Trambos.

Dat bos moet aan zijn naam zijn gekomen door een tram die veel langer geleden dan de Grijze Man leeft, van Haacht naar Brussel reed. Al moet die dan toch ooit om een reden afgeschaft zijn, bedenkt de Grijze Man. Uit pure nostalgie verlaat hij het pad. Hij zoekt zijn weg in het bos, waar vele bomen omgewaaid, ziek of dood zijn. Maar het bos blijft een paradijs voor scouts.

Lopen er paden of wegen doorheen? Op zijn smartphone ontdekt de Grijze Man een GR die wat verder de natuur inloopt, via de Elfde Linielaan langs een doodlopende straat genaamd Spet. Het straatje loopt verder uit in een mooi onderhouden pad langst de broeklanden tussen de N21 en de dorpskommen van Haacht en Wespelaar. Het pad steekt na enkele honderden meter de Leibeek over, een beek die de Grijze Man in tijden van waterovervloed ooit nog als jongverkenner per vlot heeft afgedaald.

De Brouwerswandeling is op dat moment al uit het geheugen van de Grijze Man geschrapt. Aan het brugje over de Leibeek loopt het hoofdpad verder richting Jennekensstraat en zo naar Haacht. Maar op zijn smartphone had de Grijze Man al het pad ontdekt dat langs de kronkelende Leibeek loopt. Het pad volgt de beek door de beemden en bossen in het niemandsland tussen Haacht, Haacht-Station en Wespelaar, waar de Grijze Man niet één mens kruist.

De Grijze Man vindt minstens twee schitterende uitgestrekte weiden, tussen bos en beek, die perfect als alternatief kampeerterrein zouden kunnen dienen voor groepen die door de varkenspest in grote delen van Wallonië op zoek zijn naar een alternatief kampeerterrein.  Hij roept het gemeentebestuur van Haacht via deze weg op om contact op te nemen met de eigenaars, opdat ze deze uniek gelegen kampeerterreinen zouden toevoegen aan de website die jeugdbewegingen die hun zomerkamp door de varkenspest in duigen vrezen te zien vallen, toch een kampterrein kan bezorgen: https://partage.lesscouts.be/nl/soscamps/.

Bij de kruising met het brugje over de Leibeek aan het Schorisgat volgt de Grijze Man de beek tot aan zijn stamcafé, den Dijk in Wespelaar, een Primuscafé waar men naast de klassieke bierkaart van Primus Haacht gelukkig ook Duvel, Orval, Westmalle, Chimay en Rochefort schenkt, waar het terras zonovergoten is en het café net een grondige renovatie heeft ondergaan. Wat een brouwerswandeling! Maar alle foto’s in deze blogpost heeft de Grijze Man gemaakt in de laatste kilometer, van het Spet tot aan den Dijk.