Na “John Wesley Harding” genoot Dylan verder maandenlang van zijn gezin en Sara. Terwijl de wereld in de ban was van de psychedelische rock werkte hij aan nummers voor een echte country & westernplaat.

“Nashville Skyline”, opgenomen in de Columbiastudio’s in Nashville, bevatte geen nummers meer met bijbelse verwijzingen, maar wel voor het eerst in Dylans carrière een instrumentaal lied, een vrolijk country-riedeltje, en verschillende liefdesliedjes die de tand des tijds hebben doorstaan, zoals “I threw it all way”, “To be alone with you” of “Tonight I’ll be staying here with you”.

Maar het is vooral “Lay Lady Lay” waar ik van hou. Toen ik het voor het eerst hoorde was het vooral de heerlijk lage stem van Dylan die me frappeerde. Al vonden enkele critici van Nashville Skyline die stem net van een siroperig croonergehalte. Dylans eerste liefje Bonnie, noteert Howard Sounes in “Down the Highway”, herkende op de plaat de stem uit Dylans jeugd.

Maar de negatieve eerste reacties op Nashville Skyline hadden wellicht vooral te maken met het feit dat Dylan naar een “rechts” genre greep als country & western. Uitgerekend op een moment dat de Verenigde Staten in 1969 diep in het Vietnamese moeras waren gezonken. Van Dylan verwachtten velen eigenlijk dat hij zijn stem zou inzetten om als het geweten van zijn generatie te spreken in plaats van wat zoete cowboyliedjes te zingen.

“Lay Lady Lay” vind ik gewoon een keigoed nummer, met de bongo’s en de koebel, het orgel, de pedaalsteelgitaar en de andere gitaren. De tekst is niet Dylans beste, dat is waar. Maar het nummer heeft wel van bij de eerste regel een erotische spankracht: ‘vlei je neer, mevrouw, op mijn groot koperen bed.’ Dat moet ook mijn vriend Raf hebben gedacht. Hij beloofde zijn lief dat hij gitaar zou leren spelen om voor haar speciaal “Lay Lady Lay” te kunnen opvoeren.

Dylan had het nummer gemaakt voor de film “Midnight Cowboy” van John Schlesinger uit 1969. Maar hij had het te laat afgewerkt. Het was ook op een atypische manier tot stand gekomen. In tegenstelling tot zijn gewoonte had Dylan eerst het lied gecomponeerd en dan pas de tekst erbij geschreven. Hoewel velen aan wie hij het liet horen enthousiast reageerden, was Dylan er zelf niet wild van. Hij vond het geen lied dat representatief is voor wat hij doet.

Hij probeerde te vermijden dat er een single van werd gemaakt, maar het was nog een geluk dat hij daar niet in is gelukt. Want ook het publiek vond het nummer prachtig. Het bleek een van Dylans meest succesvolle hits, met een zevende plaats in de Amerikaanse Bilboard Top 100 en een vijfde plaats in de Britse top 10.

Nashville Skyline bevat naast het succesnummer “Lay Lady Lay” nog een ander enig nummer waaraan een hele geschiedenis vasthangt: “Girl from the North Country”, het openingsnummer, stond immers in ’63, zes jaar eerder, al op Dylans tweede plaat “The Freewheelin’ Bob Dylan”. Maar ditmaal was het een duet met Johnny Cash. Het folknummer kreeg op Nashville Skyline met Cash een countrykleurtje opgeschilderd.

Johnny Cash was ook in de Columbiastudio’s voor een plaatopname. Dylan en Cash waren oude bekenden. In zijn tienerjaren was Dylan al een fan van Cash. Ze ontmoetten elkaar voor het eerst op het Newport Folk Festival van 1964. Het volgende jaar waren ze weer samen op Newport. Dat was het jaar dat Dylan met zijn elektrische set van het podium gejouwd werd. Om het publiek te paaien klom hij nadien terug op het podium om enkele akoestische nummers te spelen. Daarvoor mocht hij de gitaar van Cash lenen.

In de Columbiastudio’s in Nashville namen Cash en Dylan niet alleen “Girl from the North Country” op. Ze speelden er samen een heleboel nummers, waarbij Dylans producer Bob Johnson om verzoeknummers riep. Er was sprake van dat ze de nummers samen op een plaat zouden uitbrengen, maar dat ging uiteindelijk niet door, wellicht omdat ze niet voldoende afgewerkt waren.

Enkel “Girl from the North Country” haalde Nashville Skyline, inclusief een soms wat haperende samenzang tussen de donkere bariton van ‘the Man in Black’ en een niet altijd zuivere Dylan. “One Too Many Mornings” dook nog op in een documentaire over Cash. Enkele maanden na de opnames ging Dylan voor een van zijn zeldzame televisieoptredens langs bij de show van Cash op ABC. Ook daar zongen ze samen “Girl from the North Country”.