Heel veel mensen hebben dezer dagen een mening over de aanslagen in Parijs. Deskundigen (het aantal disciplines van hun deskundigheid opsommen is onbegonnen werk), politici, ambtenaren, burgers. Ik voel me niet deskundig maar wel van mijn stuk gebracht. Dus wat kan ik zeggen?

Ik wacht op tekens die aangeven, zoals dat ook al na voorgaande blinde terroristische aanslagen was die me van mijn stuk brachten, dat het normale, zorgeloze leven opnieuw een aanvang neemt. Ik hoop dat die er snel komen en dat er in die tussentijd waarin ik vandaag leef, geen nieuwe blinde terreuraanslagen volgen. En ik verwacht van onze leiders dat ze niet alleen lessen leren uit wat er gebeurt, maar daar ook naar handelen en er minder over praten.

Ik hunker ernaar terug te merken dat iedereen gerust zit op de trein. Ik wil niet opvallend meer sirenes horen in de stad waar ik werk, van politie- en veiligheidsdiensten die aan window dressing doen om de mensen te laten merken dat ze on top of things zijn. Ik wil naar een voetbalwedstrijd kunnen zonder rond me te kijken of er zich geen verdachten onder de supporters mengen. Ik wil naar de kerstmarkt zonder me onveilig te voelen. Ik wil op café met mijn vrienden discussiëren over de opwarming van de aarde, verfkogels tegen opstandige pubers in jeugdinstellingen, de blindheid van een bepaalde belasting, het gebrek aan bereidheid om een woordje Nederlands te praten in sommige horecazaken, kortom over alle andere onderwerpen die triviaal zijn in vergelijking met die blinde terreur in onze heerlijk vrije maar daardoor zo kwetsbare samenleving.

Ik wil dus weer eens over iets anders praten dan over vijfduizend kogels die afgevuurd werden in Saint-Denis, over hoeveel potentiële terroristen er misschien wel kunnen zitten onder al die Syriërs die als vluchteling in ons land een nieuw leven zeggen te willen opbouwen, over de eindeloze televisie-uitzendingen met reporters die een stand up doen aan een urenlang door de politie belegerd huis in Molenbeek, over hevige televisiedebatten over de islam, onze dysfunctionele staatsveiligheid, de wenselijkheid van een fusie van politiezones in Brussel, over stoeten politici die menen niet afwezig te mogen blijven waar een minuut stilte wordt gehouden.

Over alles wat vandaag gezegd wordt, ben ik ondeskundig of vrees ik mijn mond te snel te hebben voorbijgepraat. Want in deze tussentijd wacht ik dus met spanning op die tekens van normaliteit en hoop ik dat de komende uren, dagen, weken, … niet opnieuw ergens op een plaats waar veel mensen samenstromen om hun vrijheid te beleven van het leven te genieten, een bommengordel afgaat of een kalashnikov ratelt.

Of er is toch iets dat ik kan zeggen: ik ben blij dat ik vandaag niet onder IS-juk moet leven in Raqqa, waar het leven voor een vrijheidslievend mens als mij al onleefbaar genoeg zou zijn, en waar ik vanaf nu elk moment van elke dag zou moeten vrezen dat blinde bommen en raketten uit de lucht vallen en onschuldige medeburgers, naasten kunnen vermoorden. En dat ik niet begrijp dat landen die zich op het hoogste beschavingspeil beroepen dat in de mensheid is bereikt, dat staten en bondgenootschappen die aan de wieg hebben gestaan van de vrijheid en alle andere fundamentele waarden en mensenrechten die in grote charters, verdragen en grondwetten staan gebeiteld, nog steeds op zo’n manier menen te moeten riposteren of dit laten gebeuren. Mensen hebben universele rechten, in heel ons universum.