Uit mijn stapel T-shirts koos ik het wijnrood exemplaar uit met de opdruk: 50 jaar Brigands Haacht-Station, 1953-2003. Toen ik dat T-shirtje kocht, was ik al vier jaar geen scoutsleider meer. Maar ‘eens scout, altijd scout’ is een gezegde dat bij ons thuis bittere ernst is.

Mijn broer spendeert nog altijd het grootste deel van zijn vrije tijd bij of voor de scouts, als de figuur rond wie heel veel draait in de vzw die enkele jaren na mijn vertrek als leider is opgericht. En iedereen is hem daarvoor oprecht dankbaar. Daarom voelde ik me het voorbije Pinksterweekend geroepen om in dat oude shirtje enkele uren mee een hand uit de mouwen te steken. De scouts bouwden een nieuw lokaal.

Nieuw is bij onze scouts een woord dat nogal rekbaar is. Het nieuwe lokaal betreft delen van een grote werfkeet die we jaren terug eens voor een prikje hebben kunnen afbreken. In afwachting van een geschikte grond om het zaakje terug op te bouwen, bleven de houten panelen, dakspanten, ramen, deuren, vloer- en dakplaten jarenlang in een loods gestockeerd.
Heel wat houten onderdelen waren in die lange ongemakkelijk horizontaal gestapelde tijd, het wachten op hun nieuwe bestemming beu, al aan hun rottingsproces begonnen. Gelukkig waren er nog voldoende andere geschikt om nog enkele jaren te dienen waarvoor ze waren gemaakt.

Op drie dagen tijd bouwde een twintigtal vrijwillige scouts, oudscouts en vaders van scouts in verschillende ploegen onder de ervaren leiding van de coördinatoren-werfleiders-materiaalmeesters samen een nieuwe houten chalet van oude planken en balken. Aangezien ik zelf om een of andere onbekende reden al heel mijn leven vergeefs de ambitie heb gezocht om een handige Harry te worden, beperkte ik me vooral tot het aangeven van werktuigen en verplaatsen van bouwmateriaal, het torsen van dakspanten, het vast vijzen van voorgezaagde vloerplanken met een schroefboormachine en het debiteren van grollen en dwaasheden die zo’n arbeid bij jeugdbewegingen later een geliefde plaats geven in het geheugen.

Bij zo’n activiteit dien je best waarvoor je bent gemaakt. Niettemin leerde ik ook deze keer wat bij. Over de verschillende zaagmachines die er tegenwoordig bestaan. En ik maakte kennis met torxschroeven, al zou ik op de examenvraag naar de voordelen daarvan nu al het antwoord schuldig moeten blijven.

Mijn broer hield de vrijwilligers die hij met onverdroten ijver blijft ronselen ook nog een andere mooie reden voor om een handje te komen helpen: dan kan je later zeggen, dat lokaal heb ik nog mee gebouwd. Zo staan er nu inderdaad al enkele, verspreid op drie locaties in Haacht-Station, waarin het zweet van mezelf en mijn beste vrienden is opgedroogd maar de mooie herinneringen leven. Bedankt Bart!