Al sinds hij in de massa op de weide van Werchter het gevoel had zo ongeveer de enige te zijn die niet I will follow meekeelde toen de zanger van die Ierse band, de later wereldberoemde Bono, het publiek tot extase opzweepte, geselt op geregelde tijdstippen een zin uit een liedje van Bob Dylan zijn gedachten: don’t follow leaders, watch the parkingmeters.

Dat was die ochtend bij het verlaten van het Centraal-Station weer het geval. Nu eens niet omwille van de leaders, maar omwille van de parkingmeters. Zijn fixatie op het voetpad om de plassen van het zware nachtelijke onweer te ontwijken en een krachtige lage junizon, deden hem ei zo na tegen een lantaarnpaal aanlopen.

Gelukkig stonden er eens hij in noordelijke richting bergop naar Kantersteen was afgeslagen minder plassen en geen junizon meer om in zijn ogen te schijnen en kon hij zich meer op obstakels en tegenliggers op het dichtbevolkte voetpad focussen. In de portiek van een leegstaand NMBS-gebouw bedekten schurftige dekens nog de lichamen van slapende daklozen. Even voorbij de metrotoegang knikte hij een korte goeiemorgen naar de twee leden van de militaire politie in burger, die na hun nachtwacht monter op weg waren naar huis.

Aan de verkeerslichten van de Koningstraat passeerde een gele bus van het Nederlandstalige Lucernacollege. Het eerste college van deze soort werd meer dan tien jaar geleden opgericht door Turkse ondernemers die hun kinderen degelijke onderwijskansen wilden bieden in een klassiek, streng opvoedingsproject dat ingebed blijft in de Turkse gemeenschap.
Succes is niet toevallig, luidde de slogan die op de bus was geschilderd. Hij dacht aan zijn dochters. Ze moesten die dag examen afleggen. De oudste zat in haar derde bachelor. Zij was al altijd op haar pootjes terechtgekomen. De jongste baarde hem die dag meer zorgen. Zij stond voor een examen wiskunde en vele spoken die ze zou moeten verjagen om het tot een goed einde te brengen.

Als dat zou lukken en ze zou ook bij haar andere examens niet door de mand vallen, bedacht hij bij het passeren van een overvolle vuilbak en een hoop zwerfvuil aan een oranje bankstel, lag de wereld ook aan haar voeten. Eerder die ochtend had hij haar al een ondersteunende sms gestuurd. Maar de man die nu in het zog van een vrouw met halflange krullen en een smal achterste het kantoorgebouw waar hij werkte binnenstapte, hechtte zelf meer geloof aan de lijfspreuk van Lucerna dan aan zijn sms.

Hij zwaaide eens naar de onthaalbediende, zag vanuit zijn ooghoek de onbekende vrouw in een lift stappen en sprong met grote passen de trap op naar de eerste verdieping. Zoals wel vaker was daar op dat vroege uur alleen de poetsvrouw aan het werk. Hij groette haar, zette het kopieerapparaat aan, liet de koffiezet opwarmen en stapte zijn kantoor binnen. Hij hing zijn regenjasje aan de kapstok, zette de airco die net was aangesprongen terug op uit, stak de lader in zijn smartphone en startte zijn laptop op.

Een bericht in zijn inbox waarschuwde hem dat zijn werk de volgende dag 64 nieuwelingen zou verwelkomen. Diezelfde dag had hij zelf een vaagsoortig evaluatiegesprek dat hij maar beter wat voorbereidde. Succes is niet toevallig.