Af en toe neem ik eens een goed boek uit mijn kast om te herlezen. Deze keer had het een kanariegele omslag, zoals de truitjes van het gastland op de wereldbeker die van start gaat in Brazilië: liefde in tijden van cholera.

Ik betwijfel of de op 17 april overleden Nobelprijswinnaar Gabriel García Márquez met zijn geschrijf elke week een slordige € 240.000 verdiende, het bedrag dat onze grootstverdienende Rode Duivel elke zeven dagen op een hoopje shot. De virtuoze kathedralen die Márquez met woorden, zinnen en verhalen heeft gebouwd, getuigen naar mijn bescheiden mening van een schoner en maatschappelijk verdienstelijker talent dan de uitzonderlijk oogstrelende baltoetsen tijdens het van kindsaf geliefde spelletje waarmee onze Duivels en duizenden andere topvoetballers groot werden en een meer dan vorstelijk vermogen weten op te bouwen.

De voorbije dagen heb ik ondervonden dat mijn bescheiden mening bij heel wat vrienden en kennissen ergernis opwekt. Terwijl ik alleen maar graag schrijf en van literatuur hou die me de rillingen over het lijf jaagt, mijn geslacht wekt, mijn ogen bevochtigt of mijn bloed doet stollen, noemde iemand me ineens een typisch product van de afgunstmaatschappij.

Ik hou nochtans ook van voetbal!

Maar helaas ben ik supporter van Club Brugge, die topploeg waarvan de bondscoach geen spelers mee naar Brazilië wou nemen. Dat lijkt veel op een straf voor het afsnoepen van Georges Leekens, de succestrainer die 90 procent van de kwalificatie van de Duivels had bewerkstelligd, waarna zijn assistent Marc Wilmots in harig Nederlands overnam en de voorzet alleen nog maar moest binnenkoppen. En helaas heb ik al eens kritiek geuit op een product van de Rode Duivelsmarketing, met name het officiële Rode Duivelslied, een Franstalig lied van Stromae waarmee de Voetbalbond promotie maakt met Engelse ondertitels (zie: Stromae en de negers van België). Kortom, mijn kritiek mist geloofwaardigheid.

Dus zette ik me deze week voor de tweede keer aan het lezen in die kanariegele Márquez van meer dan 500 bladzijden. En meteen, in het eerste hoofdstuk waarin de bejaarde dokter Juvenal Urbino in de mangoboom klimt om zijn ontsnapte papegaai te vangen en bij die recuperatiepoging per ongeluk dodelijk ten val komt, dacht ik aan mijn betreurde vriend Raf die zich lang geleden na enkele glazen goede rode wijn vanuit de zetel waarin hij onderuit gezakt lag, speciaal terug recht zette om dat boek met zijn neus en zijn glas hoog in de lucht en zijn lach schuddend van oor tot oor een van de beste liefdesromans uit de geschiedenis te noemen.

En toch twijfel ik nog of ik vanavond voor de Kanaries tegen Kroatië zal kiezen, om enkele fraaie baltoetsen en briljante acties niet te missen en morgen met de goegemeente mijn zegje te kunnen doen. Zonder de zekerheid te verliezen dat niet het voetbal maar grote schrijvers de kracht bezitten om over het graf de eeuwigheid te trotseren met zinnen die een mens pagina na pagina in vervoering brengen en doen hunkeren naar ware liefde.