Marche-les-Dames, half december 1985. Ze zaten tegenover elkaar op hun bed, de onderste van een reeks van 24 gietijzeren stapelbedden die langs de lange zijden van de slaapzaal stonden opgesteld. De verwarming stond weer veel te hoog. Daarom hadden ze alleen hun khaki T-shirt en zwarte katoenen sportbroek aan. Hij voelde de wol van de ruwe khaki deken kriebelen op zijn dijbenen.

Met zijn khaki wietenmuts in zijn handen keek hij toe hoe Peter met een oude tandenborstel zorgvuldig schoenblink smeerde in de naden van zijn zwart glanzende gevechtslaarzen. Om vochtinsijpeling tegen te gaan. Peter was geconcentreerd bezig met zijn benen wijd open. In de gapende pijpen van de short verwachtte hij elk moment een bal uit de slecht aansluitende witte militaire onderbroek te zien puilen. Hij draaide zijn hoofd naar de tube koperpoets en de vod die op zijn eigen bed klaarlagen, wachtend op zijn hand om de flauw blinkende parawing op de muts opnieuw te laten schijnen als de zeven zonnen die hun sergeant er bij de inspectie in zoekt.

‘Mag ik je walkman eens, Peter?’

Peter draaide zich naar zijn grijze ijzeren kast tussen hun bedden en haalde er de cassettespeler uit.

‘Hier. Zeg me eens welk liedje er begint.’

Hij legde zijn muts naast zich en zette het lichte boogje uit aluminium dat de twee oortjes verbond voorzichtig op zijn hoofd. Hij drukte de play-toets van de Sony-walkman in. Een bas kwam aangewandeld. Een makkelijke.

‘Walk on the wild site’.

Hij kende het liedje al lang. Jaren geleden, toen hij elke dag zijn vriend Luc ophaalde om samen naar de middelbare school te fietsen, had hij voor het eerst over Lou Reed gehoord. Als een ritueel zette Luc’s oudere broer eerst nog twee minuten de laatst gekochte plaat op, dagen, weken na elkaar Lou Reed Live, vooraleer ze met dat stomende begin van Vicious nog zinderend in hun oren op hun fietsen sprongen.

‘Holly came from Miami FLA.’

Peter begon het liedje mee te zingen, zonder oortjes. Hij keek hem geamuseerd aan.

‘Hitch-hiked her way across the U.S.A.
Plucked her eyebrows on the way
Shaved her legs and then he was a she
She said, hey baby, take a walk on the wild site‘

Mijn God, niet te geloven. Door Peter los van Lou Reed maar veel duidelijker te horen zingen, realiseerde hij zich opeens waarover dit liedje dat hij nochtans al zo lang kende, echt ging. En hij was een zij. Hij drukte op de stoptoets en deed het hoofdtelefoontje af. Hoe kon het dat Peter met zijn achttien jaar, vier jaar jonger dan hij zelf, een van de benjamins van het peloton, dat liedje zoveel beter kende dan hij zelf? Peter was, geschrokken en lichtjes gegeneerd door zijn reactie, abrupt met zingen gestopt.

‘Waw, waar heb jij die tekst geleerd?’

‘Oh, mijn grote broer heeft eens de tijd genomen om me dat liedje haarfijn uit te leggen.’ Hij lachte en trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ah ja? En over wat gaat het dan precies volgens hem?’

‘Euh, over de scène van de homo-prostitutie in New York natuurlijk. Of… Waarover dacht jij dan dat het ging, Marc?’

‘Oh, ik weet het eigenlijk niet. Ik heb er nooit bij stilgestaan, bij die tekst…’

Hij kende Peter nu net geen twee weken, sinds ze in hetzelfde peloton aan hun opleiding waren begonnen. En voor het eerst realiseerde hij zich wat een interessante kerel die vier jaar jongere snaak met zijn acné-smoel was. En hoe hij zijn gezelschap op prijs stelde.

‘Maar alsjeblieft, vertel er meer over.’

‘Wel, in de tweede strofe…’

Gestommel. ‘Geef acht!’ De stem van de kameroverste schalde door de slaapzaal. Daar was sergeant Vuylsteke al.
‘Miljaar’, vloekte hij binnensmonds. Ze sprongen recht om voor hun bedden acht te geven en de inspectie te ondergaan. ‘Mijn wing vergeten te poetsen’, fluisterde hij Peter toe. Maar de ballen die hij nu riskeerde, vreesde hij eigenlijk niet.