Het woord april is samengesteld uit licht, vogelgezang en blijde verwachtingen. April is van alle maanden het hoopvolst. Bovendien, mijn vrouw verjaart in april. Het is zij die mij de wonderlijke schrijver Jón Kalman Stefánsson heeft aangeraden, uit wiens roman Hemel en hel ik de eerste twee zinnen hierboven heb geplukt.

Het boek beschrijft hoe een jonge man, omschreven als de jongen, zijn beste vriend verliest terwijl ze kabeljauw vissen op zee en hoe hij verder moet met dat gemis. Vorige week ben ik een jeugdvriend verloren die ik een korte tijd, zo ongeveer tussen mijn achtste en tiende levensjaar denk ik, tot we naar een ander dorp verhuisden, mijn beste vriend noemde. In een maand als november, in de gemiddelde jaren die achter me liggen van alle maanden het minst hoopvol, heeft zijn overlijden herinneringen aan mijn kindertijd omhoog gewoeld waarvan ik dacht dat ik ze al lang vergeten was.

Op latere leeftijd spreken mensen vaak over de onbezorgde en gelukkige jeugd die achter hen ligt. Pas als er opnieuw oud slib naar de oppervlakte wordt gestuwd, besef je dat je ook vaak ongelukkig bent geweest als kind, schrik had niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen, je klein en machteloos voelde, bespot en vernederd werd.  Pas nu hij er niet meer is, zie ik voorvallen terug waaraan ik in meer dan dertig jaar niet meer heb gedacht en waarin die beste vriend Dirk voor mij een steunpilaar was. Een van de vele die een jongen nodig heeft om groot en sterk te worden.

Misschien zorgt de confrontatie van de mooie woorden waarin het verhaal van de IJslandse jongen en zijn vriend gesteld is met de bewustwording over mijn eigen verlies van vorige week wel voor die paar kleine bootjes die beladen met verdriet mijn wangen omlaag drijven.