Vanochtend vroeg op de trein tussen Schaarbeek en Brussel-Noord las ik het volgende:

‘Hoor eens hoe het regent.’

‘Het regent hard.’

‘En je zult altijd van me houden, hé?’

‘Ja.’

‘En zal het er niets toe doen of het regent?’

‘Nee.’

‘Gelukkig. Want ik ben bang voor de regen.’

‘Waarom?’ Ik had slaap. Buiten viel de regen gestadig neer.

‘Ik weet het niet, liefje. Ik ben altijd bang geweest voor de regen.’

‘Ik houd ervan.’

‘Ik vind het fijn om erin te wandelen. Maar hij maakt het de liefde niet gemakkelijk.’

‘Ik zal altijd van je houden.’

‘Ik zal van je houden in de regen en in de sneeuw en in de hagel en… wat is er nog meer?’

‘Ik weet het niet. Ik geloof dat ik slaap heb.’

‘Ga maar slapen, liefje, en ik zal van je houden wat voor weer het ook is.’

‘Je bent niet echt bang voor de regen, hé?’

‘Niet als ik bij jou ben.’

‘Waarom ben je er bang voor?’

‘Ik weet het niet.’

‘Zeg het eens.’

‘Laat me maar.’

‘Zeg het eens.’

‘Nee.’

‘Zeg het eens.’

‘Goed. Ik ben bang voor de regen omdat ik er mezelf soms dood in zie.’

‘Nee.’

‘En soms zie ik jou er dood in.’

‘Dat is waarschijnlijker.’

‘Nee, niet waar, liefje. Omdat ik je kan beschermen. Ik weet dat ik dat kan. Maar niemand kan zichzelf helpen.’

‘Schei alsjeblieft uit. Ik wil niet dat je vannacht Schots en gek gaat doen. We zullen niet zo lang meer samen zijn.’

‘Nee, maar ik ben Schots en gek. Maar ik zal ermee uitscheiden. Het is allemaal onzin.’

‘Ja, het is allemaal onzin.’

‘Het is allemaal onzin. Het is alleen maar onzin. Ik ben niet bang voor de regen. Ik ben niet bang voor de regen. Ik ben niet bang voor de regen. O, o, God. Ik wou dat ik het niet was.’ Ze huilde. Ik troostte haar en ze hield op met huilen. Maar buiten bleef het regenen.

Toen ik dat gelezen had, moest ik het boek even neerleggen. Zo mooi. De trein stond inmiddels stil in Brussel-Noord. Ik had nog enkele pagina’s kunnen doorlezen tot in Brussel-Centraal. Maar ik wou  nog wat van die mooie woorden genieten. Toen viel me het idee te binnen om ze hier neer te schrijven. Zo. Dan zal ik nu eens beginnen aan het persoverzicht. Dat zal niet zo mooi zijn als die pagina uit Ernest Hemingway’s  Afscheid van de wapenen, de tragische liefdesgeschiedenis tussen een Amerikaanse luitenant en een Schotse verpleegster aan het Italiaanse front in de Eerste Wereldoorlog, die in 1929 voor het eerst als A farewell to arms werd gepubliceerd. Toe, lees het nog eens.