Er zijn zo van die dagen. Jij hoort niet wat ik zeg, zei mijn zus eerst. En een dag later zei mijn vrouw het ook nog eens. Ze hebben gelijk, vaak, de vrouwen in mijn omgeving. Ik kan geconcentreerd het journaal op tv volgen, helemaal verdiept zitten in een boek of achter de pc en letterlijk onbereikbaar nabij zijn. Zo ben ik nu eenmaal, luidt al jaren mijn excuus.

En als je me hoort, luister je niet, voegde mijn vrouw er op de koop aan toe. Ik kon, na bijna 20 jaar huwelijk geconditioneerd, het vervolg zelf aanvullen, in gedachten: en als je luistert, onthou je niet wat ik heb gezegd. En als je hebt onthouden wat ik zei, begrijp je het niet.

Het was gisteren de eerste schooldag. Ik weet wat de achterliggende onvrede was. En moest ik het nog niet hebben geweten, het werd me meteen toegeschreeuwd, wellicht om zeker te zijn dat ik het zou horen, toen ik thuis kwam: geen belletje, geen sms-je. Lap, ik heb weer eens te weinig aandacht gegeven, meende ik voorzichtig te begrijpen.  Voor mijn wederhelft was het ook de eerste schooldag. Ik antwoordde impulsief en defensief:  ja zeg, jij hebt toch ook niet gebeld of gesmst, het was ook mijn eerste werkdag.

Wel, ik kan je verzekeren, dat was een goed fout antwoord. Terwijl ik aan het strijken ben – wellicht was dat geen toeval – vertel ik mijn wedervaren aan mijn dochter die haar boeken kaft. Papa, heb jij misschien een midlife crisis of zo, vraagt ze. Dat denk ik niet, antwoord ik, ik dacht dat ik die al achter me had. Maar zeker weet ik dat niet. Wat weet een man nog zeker, deze dagen?

Ik zet mijn ipod op. Die staat permanent op shuffle, dus ik heb het er echt niet om gedaan. Ik hoor Green Day zingen: wake me up when september ends.