Niets heerlijkers dan een paar dagen comfortloos kamperen aan de Semois met mijn jongste om de vakantie af te sluiten. In de diepe Ardennen wanen we ons in een buitenland dat helemaal anders is dan het drukke, dichtbevolkte en overgereglementeerde Vlaanderen. Het plekje waar ons gezinnetje van oudsher zijn tentje opslaat, heet Herbeumont, aan de oevers van de Semois. Dwars over de langgerekte kampeerweide beneden in het dal strekt zich van heuvelrug naar heuvelrug een oude bakstenen spoorbrug uit. Vandaag bezorgt ze wandelaars, mountainbikers en joggers ontspanning en drukt ze haar romantische stempel op de camping. Vroeger zorgde de spoorbedding dankzij een kilometerlange tunnel ook nog voor gezellig gegriezel met de kinderen, maar de treinpijp op enkele steenworpen van de brug is al enkele jaren geleden om veiligheidsredenen afgesloten.

De wijde omgeving is ongerepte natuur zoals je die in het vlakke Vlaanderen mist. Op onze langste wandeling dwaalden we er vijftien kilometer in rond en kwamen enkel op het laatste stuk drie mensen tegen, toen de weg al verhard was. Voor een prikje huurden we kajaks waarmee we de rivier afdaalden in het prachtige decor, met af en toe een visser en een reiger die ons nieuwsgierig met brede klapwieken vooropvloog. Waar in Vlaanderen valt  honderd meter verder een rode wouw uit de lucht om naar de flits van een forel te duiken?  Of word je nog koud gepakt zoals aan de barrage aan de Rocher du Chat, die de neus van de kajak diep in de rivier duwt en de bodem van boot en mens onder water zet?

Op de camping leven zoals altijd de meest verscheiden mensen op een kluitje bij elkaar. Opgedeeld per tent, camper of caravan ontsteken ze ’s avonds op een langgerekt rijtje langs de oever hun eigen houtvuur, zonder zich zoals in Vlaanderen zorgen te maken over de CO2-uitstoot. Een groepje jongeren met hanenkammen, piercings en tatoeages  zont, zwemt en feest het weekend door en slaapt zijn roes uit in smijt- en gooitentjes.

Waalse marginalen luieren de dag door, stappen plots in een gammele berlingo en komen terug met blikjes bier en kratjes duvel. Maar pas op voor het cliché: je herkent ze ook in volle concentratie over een spelletje schaak, op het terras van de taverne bij een Orval. Ze hebben een radio waarop alleen rockmuziek van de jaren zeventig te horen is. Ze geloven dat het hun opdracht is dj te spelen voor de hele camping. Af en toe zingen ze uit volle borst mee. Nights in white satin, A whiter shade of pale.

Ook Vlaamse marginalen zijn er vaste klant. Op krukken en met een zaag trekt er een het bos in, zogezegd om sprokkelhout, dat ze wat later aan hun caravan met een elektrische kettingzaag op maat van hun vuurkorf zagen. Zo kunnen ze tot een stuk in de nacht onder de magistrale maar koude Waalse sterrenhemel behaaglijk uno spelen, elk met een lamp op hun hoofd. Van kou rillend in onze oude aldi-slaapzakken horen we hen vloeken en lachen.

Nederlanders slagen er ondanks hun luxueuze uitrusting maar amper in de vlam in hun kampvuur te krijgen. Als ik ’s morgens vroeg zorgelijk naar de wolkenhemel sta te kijken, verzekert onze buur me met zijn Hollandse arrogantie dat de buienradar de hele dag droog weer geeft. Om het te kunnen bewijzen heeft hij zijn ipad in de hand, maar ik ontneem hem zijn glorie door hem voetstoots te geloven. ‘Ik kan wel niet garanderen dat de zon zal schijnen, dat vertelt de buienradar niet’, lacht hij. Als het een kwartier later pijpenstelen regent schuilt superman in zijn caravan.

Regen of geen regen, een jonge Duitser staat de hele dag met heuplaarzen in de Semois ingespannen te vliegvissen, zonder iets te vangen. ‘Het is een passie’, verzekert hij. Een Waals gezin met drie jengelende kinderen denkt dat de hele camping hun terrein is. Af en toe komen hun ouders, welwillend bonjour zeggend, ze terug wegplukken van de kampeertafel achter onze tent. Die staat, toegegeven, uitgerekend aan het meest kindvriendelijke dammetje met de meeste wilde eenden opgesteld.

De gasten vinden de camping van Arno geweldig. Ik ken Arno al zo’n dertien jaar, ongeveer van toen hij met de camping begon. In die tijd kwamen er op zijn camping een vrouw en kinderen bij, een taverne en een frituur en een sanitaire blok die er intussen alweer verloederd bijligt, net als zijn bureau, zijn materiaalhok, de afvalcontainerhoek,… laat het ons voor de welvoeglijkheid hier bij houden. Maar het Nederlands van Arno is over de jaren fel verbeterd terwijl mijn Frans nog is verslechterd.

Als hij ons in zijn jeep met een trailer kajaks erachter naar de vertrekplaats voor de kajakvaart brengt, klaagt Arno steen en been over de toenemende stroom aan Waalse reglementeringen waar hij zich moet naar trachten te schikken. Ik frons. Hij krijgt regelmatig inspectie van de bevoegde Waalse gewestdiensten. Er scheelt altijd wel iets maar wat er dan precies moet veranderen, daar hebben de inspecteurs nooit een concreet antwoord op, zo beweert hij althans.

‘Stel je voor, nu willen ze dat ik meer groen aanplant. Maar mijn camping ligt te midden van het groen, als je vanuit de diepte van dit dal rond je kijkt zie je niets anders dan bossen, bijna tot aan de hemel.’ Volgende week komt de  inspectie terug langs. Hij moet tegen dan zijn standplaatsen afgebakend hebben met bordjes. ‘Mais je m’en fous’,  klopt hij zich op de borst.  ‘Als ik daarmee begin, verander ik het karakter van mijn camping, met veel doortrekkers en waar de vrijheid regeert.’ Dat is waar, denk ik, met alle voor- en nadelen.

Maar wat als ze je vergunning intrekken, vraag ik hem. ‘Oh, on verra, on verra.’ Hij trekt zijn handrem op omdat er enkele koeien over de weg lopen en toetert hen luid terug de wei in. Als hij mijn vragende blik ziet, lacht hij. ‘Oh ja, mijn rem is kapot en in de garage konden ze hem niet onmiddellijk repareren. Dus rem ik maar met de handrem.’ Wat een vrij land van plantrekkers is dit toch, zo anders dan Vlaanderen en toch zo vertrouwd.