Tien minuutjes te laat openen de twee personeelsleden van koffiebar MOK in de Dansaertstraat hun zaak. Achteraan zoek ik een plaatsje en begin te lezen met mijn groene boekje en gsm bij de hand. De jonge barista vraagt me nog even geduld voor mijn bestelling van een coffee of the day.

Met een glimlach vervangt de koffievrouw de twee bloemen in een glazen potje die elke tafeltje sieren. Ze zijn donkerrood, bijna auberginekleurig, met fuchsia vlekjes op de blaadjes en een lichtroze franje aan aan de rand. ‘Welke bloemen zijn dat ook weer?’, vraag ik me luidop af. De jonge vrouw kan er ook niet opkomen. ‘Anjers misschien?’, probeer ik. ‘Ja!’ Haar glimlach wordt een lach die haar hele gezicht in de bloei zet.

In 2012 startte MOK als micro-koffiebranderij en bar in de Dieststestraat in Leuven. De Engelstalige website (https://mokcoffee.be) legt uit dat de geserveerde koffie geroosterd wordt in kleine hoeveelheden van tien tot vijftien kilogram op een Giesen W15. Hoe zo’n apparaat eruit ziet, mag Joost weten, maar koffieliefhebbers die er interesse voor hebben, vinden op YouTube een filmpje om het te leren bedienen. Door de bonen in kleine hoeveelheden te branden, garandeert Mok een goed smaakprofiel, beweren ze. En dankzij een nauwe relatie met hun koffiehandelaars, weten ze altijd waar de bonen vandaan komen.

‘De koffie is over vier minuten klaar’, zegt de barista. Ik begin te vermoeden dat de coffee of the day niet een gewone koffie van elke dag is. Dat vermoeden klopt. De jongeman legt uit dat het een gewassen Rwandese koffie is. Hij maakt onmiddellijk een grote hoeveelheid koffie van de dag. Want die mag je namelijk altijd bijtanken, verklaart hij. En het moet gezegd, de koffie is zo lekker dat hij het korte wachten waard is.

De vestiging van MOK in de Brusselse Dansaertstraat, op een steenworp van het kanaal, is nog niet zo lang geopend. Waar de Leuvense bar volgens de website vooral gezellig en rustig is, zou de Brusselse in de hippe Dansaertwijk eerder modern zijn en …vurig. Ik aarzel hoe ik het Engelse vibrant moet vertalen: pittig, meeslepend, levendig? Zo vroeg in de ochtend vibreert er alleszins nog niet teveel.

Tot ik op de muziek begin te letten. Ik herken de melodie en de woorden van House Carpenter, een heel oud nummer waarvan ik prachtige versies ken van Bob Dylan en Joan Baez. Stilletjes komen er nog andere klanten binnen terwijl oude Amerikaanse bluesliedjes mijn blijde verwachting verhogen. De barista vult mijn kopje bij en excuseert zich nog eens. Hij vertelt dat hij met zijn vriendin uit Leuven komt. En dat de trein die ochtend weer vertraging had. ‘Tegenwoordig is de trein van Leuven naar Brussel nog zelden op tijd’, beaam ik.

Op mijn smartphone bliept een berichtje: op komst. Doe rustig, tik ik, het wachten is aangenaam. Zoals het in het boek staat waarin ik inmiddels ben beginnen lezen: ‘alleen spijt komt te laat. (…) Bussen, treinen, je allereerste echte orgasme, mensen, de spaghetti bolognese die je anderhalf uur geleden besteld hebt: het zijn geen van alle dingen waar je een leven lang van wakker ligt. Van spijt wel. Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen. Verder is te laat komen nooit zo dramatisch als het lijkt.’

Van Zita Theunynck, de schrijfster in wiens debuut Het wordt spectaculair. Beloofd. ik ben verdiept, gaan we nog horen, denk ik nu al, geboeid verder lezend. En toch. Zelf ben ik zelden te laat. Ik ben zeker vaker te vroeg. Zij het zeker niet in alle belangrijke zaken des levens. En zonder dat ik de deur van koffiebar MOK heb zien of horen opengaan, schuift iemand een stoel bij en zegt: ‘hier ben ik’. Ik kijk niet op mijn horloge. Ik lach en voel de vibraties.