De dubbeldekstrein van 7 u 19 richting Brussel is uitzonderlijk eens minder dan vijf minuten te laat in Leuven. In die trein bevindt zich een wagon waarin de reizigers tegen de lange wanden gezeten elkaar in het gezicht kunnen kijken. De Grijze Man, uitgedost in twee jassen en daardoor wat dikker dan normaal, wringt zich in de laatste vrije stoel en prijst zich gelukkig.

Hij kijkt naar de zestien medereizigers die voor hem uitgestald zitten. Zes van hen slapen of doen toch alsof. Een van hen met gapende mond. Twee lezen de Metro, één vrouw is verdiept in de Libelle. Zes pendelaars doen iets met hun smartphone zonder dat de Grijze Man kan zien wat. Twee vrouwen zitten gewoon te kijken. De eerste, met rode lippen en een rok met hetzelfde rood in, staart boos voor zich uit. De tweede, in een spannende jeans, geeft de vorsende Grijze Man vrank en vrij een open blik terug, zonder boos te worden noch te glimlachen. Tot ze een einde maakt aan het blikkenduel en in haar tas rommelt, waarin de Grijze Man een verzilverde pureestamper ziet blinken. Het sein voor de Grijze Man om zijn iPad uit zijn rugzak te vissen. Hij heeft die ochtend thuis zijn papieren krant nog niet helemaal kunnen lezen. Dat komt zo.

Bij het ontbijt stelde de Grijze Man vast dat er een plasje water op de keukenvloer lag. Het water kwam in overeenstemming met de geldende regels van de zwaartekracht uit de spleet tussen het plafond en de inmiddels al flink gehavende planken gedrupt die sedert een verbouwing van twintig jaar geleden de oude regenpijp aan het gezicht onttrekken.
Shit, dacht de Grijze Man. Hij realiseerde zich meteen dat hij het niet kon maken te doen alsof hij niets gezien had.

De stortregen had hem ’s nachts al uit zijn slaap gehouden. Hij dweilde het plasje op, veegde de muur schoon en stopte een vod in de spleet. En toen bedacht hij nog iets anders. Misschien was de goot wel verstopt. Hij zuchtte maar deed uiteindelijk toch wat van hem verwacht werd: laarzen en regenjekker aantrekken, ladder uithalen en die goot controleren. Inderdaad, de stormwind van de voorbije dag en nacht had een veelheid aan herfstbladeren rond het plastieken houdertje verzameld dat allerlei vuiligheid uit de goot moet houden. Het platte afdak van de keuken stond daardoor helemaal blank. Een toestand waaraan de Grijze Man met enkele eenvoudige handbewegingen een einde wist te maken.

Omdat hij dan toch die regenjekker aanhad, besloot hij die over zijn jas te trekken als hij naar het station fietste. Het zou vandaag wel nog meer kunnen regenen dan alleen vannacht. En uitgerekend vandaag moest hij met de fiets naar het station, omdat zijn jongste dochter die pas een rijbewijs heeft, de auto had gevraagd om naar de dokter en de tandarts te rijden. Zo zat hij dus goed ingeduffeld geprangd op de trein als hij op zijn scherm verder ging met het lezen van De Standaard.

Bij het lezen van de Scoop op de opiniebladzijden verschijnt een monkellach rond zijn mondhoeken. Redacteur Bart Dobbelaere heeft met enkel schijnbaar achteloos uitgevloeide pennenstreken op basis van hun eigen woorden achtereenvolgens Annick De Ridder, Wouter Beke, John Crombez, Alexander De Croo en Ben Weyts in hun hemd gezet. Intelligente humor, daar lust de Grijze Man pap van. Van andere humor ook, weliswaar.

Hij stuurt zijn gewezen collega Bart Dobbelaere een berichtje om hem te feliciteren met zijn grappige Scoop. Meteen pingt een antwoord, dat we omwille van de privacy van de journalist natuurlijk niet woordelijk zullen onthullen. Het antwoord sloeg op het citaat waarin Alexander De Croo vertelt dat hij het na enkele minuten heeft opgegeven om zijn zoon van negen uit te leggen wat belastingen zijn. We hebben een goede raad voor Alexander: bel Bart Dobbelaere niet! Want wie weet wint de journalist dan wel een fles champagne!