Een boek, een lied, de junihitte, een politieke bespiegeling en de wandeling van het station naar zijn werk in Brussel, houden de Grijze Man aan het denken.

Sommige auteurs slagen erin om een treinrit van Leuven naar Brussel voorgoed in zijn geheugen te beitelen. Die prestatie leverde deze zonovergoten juniweek Amos Oz. Over de schouders van de Grijze Man lezen we even mee in “Een vrouw kennen”:

‘Hij wist heel goed dat de menselijke daden, alle daden, van alle mensen, de daden van begeerte en ambitie, de daden van bedrog, hofmakerij, opsparen, vermijding, de daden van boosaardigheid en van doen mislukken, van wedijver en vleierij en vrijgevigheid, de daden die bedoeld waren om indruk te maken, om aandacht te trekken, om in het geheugen gegrift te worden van de familie of de vriendenkring of het volk en de mensheid, de kleinzielige daden en de genereuze daden, de weloverwogen en de impulsieve en de gemene daden, dat die je bijna allemaal vrijwel altijd brachten naar een punt waar je helemaal niet had willen uitkomen.’

Bij het verlaten van het Centraal Station via de uitgang Grasmarkt kruist de blik van de Grijze Man onbewust en daardoor kwetsbaar de verwilderde ogen van een dronken dakloze die op het graspleintje net ontwaakt en ‘bonjour’ uitbraakt. De Grijze Man, verrast in zijn gemijmer over de woorden van Oz, kijkt gegeneerd de andere kant uit. De woorden doen hem denken aan Benoît Lutgen, die de politiek op stelten zet door met een rebelse sprong in vrije val het vliegtuig te verlaten van de regeringen waarin zijn partij zit.

De Grijze Man stapt verder in het spoor van een meisje met wondermooie enkels en sandalen die een halve maat te groot, losjes onder haar voeten klepperen. Aan de Grasmarkt maakt in zijn hoofdtelefoon de stem van David Byrne die ‘Memories can’t wait’ zingt, de buiging van heel hoog naar cool laag: ‘Everything is very quiet now’. Zo moet het nu ook voor Lutgen aanvoelen, de absolute stilte na de sprong uit het vliegtuig is voor elke parachutist magisch. Maar voor Lutgen dreigt het een fatale sprong te worden, nu blijkt dat hij de beslissingsmacht om zijn valscherm te openen en veilig te landen uit handen heeft gegeven.

De Grijze Man ziet drie ongewassen jonge dames zitten ontbijten aan het standbeeld van Karel Buls. Een herinnering aan een jinkamp in de Provençe kan niet wachten. Met de scouts zaten ze zo dertig jaar of langer geleden ook aan een fontein in Avignon, op stokbrood te kauwen en mekaar tegelijk nat te spatten, na een veel te korte nacht onder de blote hemel in de tuin van het bisschoppelijk paleis. In dezelfde warmte als vandaag in Brussel. Op die leeftijd waren daden nog zorgeloos en plagerig doelloos.

Een moeder en haar zoon zeulen met valiezen naar het station. De zoon glimlacht, bij de moeder stroomt het zweet van het gelaat. In de koninklijke galerijen komt een jogger in een kobaltblauwe T-shirt aangelopen. Hij houdt halt om een selfie te maken met zijn smartphone. En dan draait hij zich om en loopt terug, voor de Grijze Man uit, heel de galerij filmend met zijn iPhone voor zich. Dat hij maar niet valt, denkt de Grijze Man. En dat lopen in deze vroege hitte niet zijn prioriteit is.

Hoe gaat de vrije val van Lutgen aflopen, vraagt de Grijze Man zich af. In een keuze uit nu al vaststaande wiskundige verhoudingen natuurlijk: als één van de sommen van de zetels die in de verschillende parlementen een meerderheid opleveren. Hoe langer hij valt, denkt de Grijze Man, hoe groter de kans wordt dat de uitkomst niet de door Lutgen verhoopte opening van zijn valscherm zal opleveren. In het boek van Oz komt een regimentscommandant van de artillerie voor, die de wijsheid debiteert dat er tussen twee punten wel één rechte lijn loopt, maar dat die lijn altijd vol ezels zit.