Wat is dat met mijn voeten, sakkert de Grijze Man. Zijn twee kleine teentjes doen weer pijn in zijn bergschoenen. Twee jaar geleden was hij met die bergschoenen tien dagen langs de GR20 gewandeld. Zonder één blaar op te lopen. En vorige week had hij na een trail van niet eens tien kilometer aan de Semois ineens een bloedblaartje op zijn rechter kleine teen.

Piepklein was die blaar. Twee speldenkoppen groot. Maar ze baart hem toch zorgen. Over twee maanden mag hij nog eens zes dagen op zijn kuiten bijten op het legendarische lange afstandspad in Corsica, met Sven Gatz en zijn Corsicanen. Moeten afhaken is dan geen optie. Daarom is de Grijze Man, tenslotte weer twee jaar ouder een niet zo jonge man meer, aan het trainen geslagen.

Want hij heeft er ongelofelijk veel zin in. De Grijze Man houdt van het groepje Corsicanen, zes jongmensen die erop uit zijn om met de minister van Jeugd op avontuur te gaan. Ze deinzen er niet voor terug om een week uit hun wereld van smartphones en beeldschermen te breken. Ze zien er echt naar uit om onthecht met een rugzak door de bergen te trekken. Te mogen filosoferen over de zin van het leven, de idealen van de jeugd en de toekomst van de wereld.

Nu loopt de Grijze Man voor de vierde keer in zijn leven het pad naast de Ninglinspo op, een soortement bergbeekje dat uitmondt in de Amblève. Het is best een aangename wandeling, daar niet van. Met fotogenieke decors, pittoreske bruggetjes, kleine watervalletjes, natuurlijke glijbaantjes, enkele glibberige rotsjes en veel te veel balustrades en kabels om de wandelaar het vallen of uitschuiven te beletten. Een drukte van jewelste, die zonnige zondag.

‘Nergens op de GR20’, wendt hij zich tot zijn gezelschap, ‘zal je bruggetjes, kabels of balustrades vinden op plaatsen die vergelijkbaar zijn met deze. Probeer het pad van deze wandeling in het bos dus maar liever te volgen zonder die relingen en kabels te gebruiken.’

Twee van de zes Corsicanen slechts hadden zich vrij kunnen maken om mee te oefenen voor de trektocht in augustus. De overigen worstelden met examens of waren in het buitenland. Jasmien en Benjamin toonden zich gewillige, blije en praatgrage tochtgenoten. Die bovendien zo beleefd waren om hun gebrek aan belangstelling voor het gezaag van de Grijze Man kundig te verbergen.

De twee jonkies vonden aan de Ninglinspo zelfs een rotskam om op te klimmen die de Grijze Man niet kende. Een half uur later stonden ze zij aan zij zonder een sprietje hoogtevrees te gloriëren op de driehonderd meter hoge Roches Crahay. Boven op de piek verloor de Grijze Man de bewegwijzering uit het oog. Langs een erg steil pad daalden ze terug af naar het dal, met echte glijpartijen en al. Toch avontuur en vooral veel plezier. En deze keer had de Grijze Man wel pijnlijke teentjes maar geen nieuwe blaren. Dat belooft voor Corsica.