Soms schrijft mijn collega Eva neer wat haar beroert. Hieronder lees je haar eerste gastbijdrage op mijn blog. Wie weet volgen er nog, Eva?

Opbouwende kritiek aub

Een sms van een goede vriend: ‘De burgemeester van Zwijndrecht legt een bom onder Oosterweel. De burgemeester van de wereldstad Vilvoorde legt een bom onder het nationale stadion. Ik vrees dat we de grenzen van onze democratie hebben bereikt.’ Hij heeft gevoel voor overdrijving. Meestal spottelijk. Maar toch.

Op woensdagavond half 11. Hij ligt kennelijk ook nog na te denken over de gebeurtenissen van de dag. Ze houden hem bezig. Mij ook. Niet of Oosterweel er komt, ook niet of het stadion er komt. Wel over de politiek. De anti-politiek. De polariserende politiek. De wij-zij-politiek. De politiek om de politiek. De zieke politiek. De politiek waar veel mensen zich aan ergeren. De politiek van messengetrek. De politiek die niet vooruit gaat, maar stil staat. De politiek van de oppositie. De politiek van de coalitie.

Ik kreeg vandaag opbouwende kritiek van mijn baas. Goed vind ik dat. Leerrijk. We zijn het vaak eens, soms ook helemaal niet. We moeten het niet altijd eens zijn. Al een chance. Opbouwend was het wel. Eerlijk ook. Argumenten om over na te denken. Langs beide kanten. Allebei met hetzelfde doel in gedachten. Het beter doen. Wat we nu doen, nog beter doen. Voor ons, maar vooral voor de anderen.

De dag overschouwend. Het ene moment aan het andere gevoel gekoppeld. Opbouwende kritiek dus. Laat dat nu net zijn wat de politiek vandaag mist. Kritiek om het beter te willen doen.

Kritiek geven is makkelijk. Luisteren lijkt moeilijk. Nadenken en compromissen zoeken vaak of te vaak onbestaande. Of moeilijk alleszins. Niet vanuit onkunde. Wel vanuit een overheersende negativiteit. Navelstaarderij misschien. Gelijk om het gelijk. Politiek om de politiek. Zieke politiek. Een oproep voor betere politiek. Gezamenlijke politiek.

Mijn vriend eindigde met de volgende sms: “En als dit nog niet genoeg is. Get Ready is back. Zing dan een liedje.”

Glimlachen moest ik.

Eva Vanhengel