Op weg naar mijn werk werd mijn aandacht getrokken door een fluitend en zwaaiend zwaantje dat halt hield op het kruispunt tussen de Keizerinlaan en de Arenbergstraat. Ik zag in de verte enkele zwarte wagens met blauwe zwaailichten aan komen rijden. In een flits zag ik de koning passeren. Op weg naar iets voor zijn werk, vermoedde ik.

De koning! De koning rijdt voorbij!, zou vast wel iemand roepen, dacht ik. Maar niemand riep, de toeristen, pendelaars en Brusselaars, bevangen door hun eigen zorgen in het kleine koninkrijk waar Filip I heerst zonder iets te zeggen te hebben, ze zagen het niet of deden alsof. Ik zette mijn weg verder naar mijn eigen werk, in de wat ordinairder Koolstraat, maar kreeg mijn vorst niet meer uit mijn gedachten. Ik heb nooit van het koningshuis en zijn parafernalia gehouden, tenzij misschien als kind, toen mijn ouders me meetroonden naar het defilé op 21 juli, nog in de tijd van Filip’s oom, Boudewijn I. Later heb ik teveel in republikeinse nesten rondgehangen om er geen vooroordeel tegen het geslacht van de Saksen-Coburgs aan over te houden.

Ik herinner me om die reden waarschijnlijk nog vrij levend de neerbuigende verhalen over de koning toen hij nog prins was. Het gezucht dat de abdij van Zevenkerken ontsteeg over zijn wel erg matige intelligentie. Het gefluister over zijn voorkeursbehandeling tijdens zijn commando-opleiding dat nog jaren na zijn passage op de rotsen tussen de tenten van Marche-les-Dames zong. De roddels over de manier waarop hij aan de Universiteit van Stanford in Californië een Master heeft kunnen halen. De berichten dat de regering overwoog de regels over de troonopvolging te veranderen, om te vermijden dat die kroonprins die het niet kon, tot koning gekroond zou worden.

Op 53-jarige leeftijd werd de prins eindelijk koning. Tussen haakjes: ergens aan de overkant van het kanaal is een 67-jarige prins wereldrecordhouder wachten. Nooit eerder dan in het geval van Filip werd een Belgische vorst zo lang op zijn taak voorbereid, opgeleid, klaargestoomd. Gevrijwaard van files want geëscorteerd door zwaantjes doet hij zijn job. Hij doorkruist zijn kleine, fijne koninkrijk, wuift af en toe, betracht medeleven of belangstelling te betonen, intelligente vragen te stellen, doordachte stellingen in te nemen, ontroerend te zijn op momenten die een mensenleven tekenen. Zoals bij de geboorte van zijn eerste nakomer, in het operatiegroen alsof hij zelf de vroedvrouw was: het is echt een vrouwtje. En altijd met die typische aanstekelijkheid, dat warmhartige enthousiasme of de natuurlijke charme die op het vlak van levendigheid echt niet veel onderdoen voor de prachtig uitgesneden en uitgedoste marionetten van poppentheater Toone, dat wellicht niet voor niets het predicaat Koninklijk draagt.

De vorst reed voorbij, ik zag hem in een flits. Hij staarde voor zich uit zonder naar de zwijgende op- en omkijkende landgenoten te wuiven. Als 53-jarige voelde ik ineens deernis met de man die tot zijn 53ste in opleiding was. Hij doet zo zijn best. Maar hij is de gevangene van zijn afstamming. Hij is geboren als de willoze onderworpene van zijn lot. Hij mag niet zeggen wat hij wil, niet doen wat hij wil, niet laten wat hij wil. Misschien mag hij denken wat hij wil. Eigenlijk bestaat zijn hoofdtaak, zijn permanente bezigheid erin, zich in te houden en op te passen.

Alleen al om de emancipatie van dit individu als gewoon burger in zijn eigen land te starten, om de rechten en vrijheden van deze mens zoals alle andere mensen eindelijk te eerbiedigen, hem volwaardig mens te laten zijn, zou de monarchie beter worden afgeschaft. Zou Filip, deze moderne slaaf, daar niet van dromen, dat misschien niet ook zelf willen? Ik zou hem steunen!