19 mei ’16 – Het Beursplein wordt opgekuist. Het werd tijd. Verslenste bloemen, geknakte stelen, bruinrotte bladeren. Als ik passeer steekt een schooier een kaarsje aan. Een driekleur dekt troosteloos de rug van een stille stenen leeuw.

Zaterdag is het Zinneke parade. Dan moet het plein weer proper zijn. Om 17.30 u staat er het collectief moment collectif geprogrammeerd. Maar hoe zit dat nu met dat vliegtuig van Egyptair? Wanneer gaan alle uit- en ingangen in de Brusselse stations open? Wanneer gaan die militairen terug naar hun kazernes? Ze paraderen nog altijd, hier midden op de Anspachlaan, met P90’s rond hun nek die hun eigen scherfvest kunnen doorboren. Het zijn niet eens para’s. Is dat nog altijd nodig, die militairen overal in Brussel? Wie beschermen ze al zolang werkeloos? Waarover waken ze?

20 mei ’16 – De peiling van de week rijdt hard over de tongen van de Wetstraat tot in de vergaderzaal van de Vlaamse ministers op het Martelaarsplein. Pas over twee jaar zijn het lokale verkiezingen, over drie jaar nationale. In de politiek nog een eeuwigheid. Maar de onuitgesproken vrees leeft nu al dat de teerlingen geworpen zijn. Pessimisme troef in media ten allen kante: Europa is hondsmoe, België heeft gefaald. Welke verhoopte veranderingen heeft de N-VA ingelost? Welke onverwachte verslechteringen heeft ze niet vermeden? Ligt daar nog iemand wakker van die Arco-waarborg? Komt er een spade in Oosterweel? Wat met het nieuwe Eurostadion in Grimbergen? Het is voor de separatisten nog een troost dat alleen die baldadige Waalse cipiers blijven staken. Hebben de gevangenen en geïnterneerden intussen al vers ondergoed gekregen?

21 mei ’16 – De Zinnekeparade heeft zich op gang getrokken. Een constructieve mens zoals mijn baas toont en zegt in een politiek interview in Le Soir en een wandeling van de hoop in Molenbeek, fotogeniek beschreven in De Morgen, dat hij Brussel weer uit zijn broek tracht te trekken. Al de hele week herlanceert hij het voorstel van de tweede stem, om de Brusselse superdiversiteit uit de realiteit aan meer democratische legitimiteit te helpen.
Kan je een stadsgewest nog goed bestuurd krijgen als de kiezer slechts vat heeft op de verzameling kandidaat-bestuurders van één van de twee taalgroepen die in 1970 werden geboren, terwijl er vandaag in Brussel meer dan honderd talen worden gesproken door mensen van een 180-tal nationaliteiten? En wat met een land, door zijn politieke geschiedenis geboetseerd in partijen voor het ene gewest die niet de partijen zijn voor het andere gewest, maar die in gebetonneerde gemeenschappen samen gesplitst en opgesloten de koek verdelen en de toekomst te bepalen in een derde gewest en in een federale staat?

22 mei ’16 – De meeste mensen slapen nog maar ik ben al terug van de bakker. Ik schrijf maar, in afwachting van te gaan lopen, want het regent. En er hangt nog een kater in mijn hoofd, opgelopen in café De Boerkes in Jette. De parade is voorbij. Maar ik heb ze gezien, de zinnekes vol goesting om hun dansjes te laten zien, te pronken met hun kostuums. Ze waren fier, klein en groot, jong en oud, Nederlands- en Franstalig. Het publiek genoot zonovergoten. Where are all the soldiers, vroeg ik me luid af in de massa, in de lingua franca waarmee Greet en ik en ons gezelschap van twee Roemeense en een Nederlandse ons aan elkaar verstaanbaar maken. We hebben ze in de metro gestopt, antwoordt een piekfijn uitgedost ouder heertje dat verdacht veel op Tony Mary lijkt. Het collectief moment collectif hebben we gemist. Toen zaten we al in Café Le Fontainas, temidden de homo’s, de lesbo’s en de hetero’s, niet op het terras maar binnen. Alle terrassen zaten vol. Vroeger, vóór de tussentijd, zou me dat hebben geërgerd, gisteren was ik daar heel gelukkig mee. Nog geen nieuws van het vliegtuig van Egyptair, maar de zon komt piepen, hoog tijd om te gaan lopen.