Om half zes ’s morgens sloegen de vier in het gehucht Verdolier de GR4 in naar de top van de Mont Ventoux. Het was een kuitenbijtend pad van losliggende stenen dat al na enkele honderden meters de vroege vogels in de koude ochtendlucht aan het zweten bracht.
Na een halve kilometer hijgde Katrien naar voren, waar de Grijze Man het tempo van de klim bepaalde. ‘Kunnen we niet even pauzeren?’ De Grijze Man draaide zich om en zag ook op de gezichten van zijn jonge collega’s Ziggy en Sheraz dat de start van de wandeling hen zwaar op de maag was gevallen, die in het geval van Sheraz nog leeg maar wellicht niet nuchter was.

Van de rust maakten ze gebruik om gulzig te drinken. Vanaf daar maalden ze de schuinste meters op een erg gezapig tempo af. ‘Nog geen last van je voeten, Sheraz?’, vroeg de Grijze Man. ‘Tuurlijk niet’, antwoordde de man die niet lang meer de Maagd van de Mont Ventoux zou worden genoemd (zie https://peterdejaegher.com/2015/06/03/de-maagd-van-de-mont-ventoux/), en met zijn natuurlijke branie kaatste hij ‘En jij?’ terug.

De schoenen van Sheraz waren dan toch geen weggesmeten geld, dacht de Grijze Man.

De Grijze Man, Ziggy, Sheraz en Katrien

Sheraz had zijn bergschoenen twee dagen voor het vertrek naar de Provence tweedehands voor luttele euro’s gekocht bij het Leger des Heils, zonder ze te passen. Om ze in te lopen had hij ze een uur of twee aangetrokken, terwijl hij aan zijn bureau op het kabinet aan het werken was. Grappig die Sheraz, dat wel, maar de Grijze Man schudde meer dan eens het hoofd bij zijn jeugdige onbezonnenheid die ook voor anderen de pret had kunnen bederven.

Ze stapten verder en bereikten een zo mogelijk nog steilere helling met nog lossere stenen. Gelukkig was de muur die ze wel leken op te klimmen maar een kleine honderd meter hoog. Boven moesten ze alweer op adem komen. Wat is me dat voor iets, zuchtte Ziggy. Toch zagen ze nog verrassend snel de jachthut Jas Forest opdoemen. Ze waren op die eerste kleine twee kilometer meer dan vierhonderd meter gestegen, ongeveer een derde van het totale niveauverschil dat ze tussen Verdolier en de top van de Kale Berg moesten overbruggen. Dat kon tellen. Ze aten een stuk fruit en Sheraz drie bananen, die hem de kracht gaven die hij nodig had.

Na Jas Forest volgden enkele zalige kilometers van vals plat. Aan Le Belvedère kruisten ze de weg waarlangs fietsers als bijen in de aanval de helling af suisden richting Sault. Dat zijn de cannibalisten, wist Katrien, die twee jaar geleden de Mont Ventoux al eens met de fiets was opgereden. De wielrijders van de Cannibale moeten een tocht van 170 kilometer afwerken, vertelde ze, met twee keer de top van de Ventoux en nog wat andere cols op het programma. Katrien, de kabinetssecretaris van Philippe, zoals ze consequent haar minister Muyters omschreef, wilde dit jaar de berg eens te voet op wandelen. Daarmee was ze in het kwartet een beetje de vreemde eend in de bijt met haar gele truitje van Team Muyters, tussen de drie jongens van No Gatz No Glory.

Aan de picknicktafels van Le Belvedère aten ze hun lunch, hoewel het nog maar halverwege de ochtend was. Sandwiches met geitenkaas, brie en een roze vleesworst verlieten de rugzak van de Grijze Man. De fles rode wijn zouden ze soldaat maken tijdens de afdaling. Sheras kreeg wat boterhammen toegestopt van het hotelontbijt dat hij compleet gemist had omdat hij zich overslapen had, zijn gsm op stil, en lang doof gebleven was voor het geklop op deur en raam. Pas op het allerlaatste moment, toen het minibusje al met draaiende motor vertrekkensklaar stond, had hij zich nog aan boord weten te hijsen om de eerste top van zijn bergenloos leven in Antwerpen te kunnen beklimmen. Vanaf le Belvedère voelden ze zich sterk genoeg voor de finale.