Dat heb je nu met online weerberichten die tegenwoordig de weersvoorspelling voor afzonderlijke gemeenten geven. In Haacht zou het volgens de buienradar zeker droog blijven tot acht uur. Maar toen ik het Centraalstation in Brussel uitstapte, zweefde er een ragfijne motregen neer.
Fijnmazig, zouden onze culturo’s zo’n vervelende neerslag noemen, bedacht ik geërgerd terwijl mijn zomervestje langzaam geïmpregneerd geraakte. Ik heb een hekel gekregen aan die term. Hij dook voor het eerst op in de visienota in het kader van het nieuwe kunstendecreet die de minister van Cultuur het eerste jaar van een nieuwe beleidsperiode neer moet leggen bij het Vlaams Parlement. De culturo’s hebben hard en lang gewerkt aan een tekst die voor niet-culturo’s moeilijk begrijpbaar is en voor perscellen op kabinetten nog moeilijker te slijten bij journalisten die nochtans geoefend zijn om voor een breed publiek toegankelijke teksten te schrijven. Fijnmazigheid, wie heeft daar nu wat aan, dachten we op de perscel.

Ik denk dat de collega-culturo’s met fijnmazigheid in het kunstenlandschap bedoelen dat het netwerk van culturele instellingen en –organisaties voldoende wijdvertakt over heel Vlaanderen verspreid moet liggen om cultuur in al zijn vormen voldoende breed te kunnen verspreiden bij iedereen. Het woord bestaat in de culturele sector wellicht al lang, maar ik leerde het pas kennen toen het in de visienota opdook. En sedertdien gebruiken sommigen het te pas en te onpas. Zeker onze culturo’s.

Ik vertelde dit verhaaltje aan mijn vrouw. Zij antwoordde natuurlijk, een net is fijnmazig of grofmazig. “Het grofmazige net” is trouwens de titel van een boek dat ik gelezen heb. O ja, smaalde ik, en wie heeft dan zo’n boek wel geschreven? Hakan Nesser, klonk het als een oorvijg aan de Ongelovige Thomas. Ik joeg het grofmazige net door Google en kreeg meteen als resultaat, bij bol.com: Het grofmazige net. Hakan Nesser.

Daarnaast een wikipedia-lemma dat me leerde dat die Nesser een Zweed is en “Het grofmazige net” een misdaadroman, de eerste van een reeks met een commissaris in de hoofdrol. Zoals Van In bij onze Vlaamse Aspe, is Van Veeteren de Zweed van dienst bij Nesser. Tja, mijn vrouw leest graag goede Scandinavische thrillers, dat had ik nu wel kunnen weten. En ik moest bekennen dat ik van Nesser nog geen letter heb gelezen, zelfs zijn naam was me onbekend.

Maar ik vond het geweldig te vernemen dat er een boek bestaat met de titel “Het grofmazige net”. Grofmazig vind ik trouwens een mooier woord dan fijnmazig. Fijnmazige netten, zo beeld ik me in, hebben kleinere gaten dan grofmazige netten. Ergo: een visser met enige ervaring weet dus dat hij met fijnmazige netten veel kans maakt om kleine visjes te vangen, teveel kleine visjes die nog te klein zijn om wat dan ook mee te doen. Met grofmazige netten vang je daarentegen alleen grotere vissen, want de kleintjes zwemmen door de grove mazen het net terug uit.

Het lijkt mij dat in een kunstenlandschap het net niet zo fijnmazig moet zijn dat het alle visjes tracht te vangen. Van mij mag er gerust een school kleine vissen ontsnappen. Maar als de visjes wat groter zijn en mooier, dan moet de cultuurvisser zonder missen zijn slag kunnen slaan. Niet om de grote, mooie vis op te eten natuurlijk, daar is het de cultuurvisser natuurlijk nooit om te doen, maar om de vis nog beter en mooier te maken, hem te scholen, nog mooier te laten schitteren. En hem terug vrij te laten zwemmen natuurlijk. Of zoiets.

Misschien wil de minister van Cultuur in de volgende beleidsperiode het fijnmazige Vlaamse kunstennet wel weer wat grofmaziger maken. In de misdaadroman van Nesser had het politioneel en gerechtelijk net eerst de verkeerde verdachte voor moord veroordeeld. Maar de cultuurminnende commissaris Van Veeteren slaagt er gelukkig in met een grofmazig net de ware dader te ontmaskeren. Of zoiets. Om het fijne van de zaak te begrijpen, moet ik mijn vrouw nog eens raadplegen. Of het boek lezen.