‘Het lijkt wel of we in parallelle werelden leven’, zei de Grijze Man, ‘terwijl onze baas dezelfde is en alleen een verdieping ons scheidt’. Nog veel meer natuurlijk scheidde hem van zijn veel jongere collega.

Ze hadden het erover dat ze nu weer samenwerkten maar door de drukke bezigheden op verschillende verdiepingen van het kabinet eigenlijk niet zo vaak de gelegenheid hadden even te kletsen. Hoeveel jaren zou het geleden zijn dat hij haar voor het eerst ontmoette, de jonge spring-in-‘t-veld die recht van de universiteit op het kabinet van een Vlaamse vice-minister-president terechtkwam en daar “cultuur ging doen”?

Stephanie was ravissant mooi en jong, met haar glanzend zwarte haar, zigeunerogen en gave zonovergoten teint. Ze was van Roeselare maar verpandde haar hart aan de stad waar ze Pol&Soc had gestudeerd, Gent. Ze was extravert en al van ver hoorde de Grijze Man haar lach of stem schetteren, nu eens in het West-Vlaams dan weer in het plat Gents.

Na een tijdje verdween ze uit het Brussels blikveld van de Grijze Man om in Gent te gaan werken voor een oudere liberaal die zijn beste jaren aan het bestuur van de Arteveldestad had besteed. Ze schopte het in Gent zelfs tot kabinetschef van de schepen, wat de Grijze Man, gezien haar nog prille leeftijd, de bedenking ontlokte dat die promotie haar wel heel vroeg te beurt viel. Maar toen de schepen onverhoeds parlementair werd en die functie niet met zijn lokaal mandaat mocht cumuleren, kwam Stephanie met hem mee terug naar Brussel. Als parlementair medewerker, zoals de Grijze Man toen trouwens ook door het leven ging.

Het waren leuke jaren, op de verdieping van de Open Vld-fractie in het Vlaams Parlement, waar Stephanie een fikse bijdrage leverde aan de goede sfeer. De Grijze Man herinnert zich nog feestjes en verkleedpartijtjes met Bert, nog zo’n feestneus, en Stephanie als kerstman en kerstvrouwtje. Of die keer dat ze, uitgedost als Spaanse schone met rode jurk, bloem in het haar en castagnetten in de hand en begeleid op gitaar door Maurits, mee een gelegenheidsliedje ten gehore bracht.

Ze was inmiddels zelf ook volbloed politica geworden. Met een campagne die alludeerde op haar familienaam bokste ze zichzelf als allesbehalve “een lege doze” met een superscore in de gemeenteraad van Gent. En dan werd de gewezen fractievoorzitter Sven Gatz out of the blue minister van Cultuur, Stephanie adjunct-kabinetschef en de Grijze Man tekstschrijver. Zo zagen ze elkaar weer meer en toch ook weer niet elke dag.

De Grijze man kan getuigen dat ze, op de weinige momenten dat ze niet keihard aan het werken is, ook op het kabinet Gatz iedereen blijft vermaken, bijvoorbeeld met haar onvergetelijke verhalen over het charme-offensief van een verlopen prins tijdens de wielerzesdaagse in het Gentse Kuipke. Af en toe komt ze op de persdienst een praatje slaan. Of zoekt de Grijze Man haar op in haar kantoor en sluipen diepzinniger woorden over het leven zoals het is hun conversatie in.

Zoals gisteren: ze vertelde dat ze al tickets heeft gereserveerd voor de verfilming van Vijftig tinten grijs. ‘O’, antwoordde de Grijze Man, ‘dan ben jij dus een van de 80.000 die dat hebben gedaan.’ Dat nieuwsje had de Grijze Man onthouden uit het middagjournaal. In zijn krant had hij gelezen dat de prent niet veel voorstelde. Eén ster kreeg de film slechts in de recensie.

‘Vond je het een goed boek?’, vroeg hij. ‘Jaaa, Ik heb het verslonden’, antwoordde ze. Vreemd, dacht de Grijze Man en vroeg verder: ‘Ging dat boek niet vooral over seks?’ ‘Jaaa’, zei ze nog eens. ‘Daar heb jij toch geen probleem mee, of wel?’ Kijk eens aan, dacht de Grijze Man, de jeugd van tegenwoordig schaamt zich voor niks meer.

En hij deed ook een bekentenis van formaat: ‘ik heb vandaag in het journaal ontdekt dat de auteur van dat boek, die E.L. James, een vrouw is.’ Ze schoot in de lach. En niet zo ravissant als jij, dacht hij daar bij.