Twee buizerds spelen krijgertje. Ze zeilen hoog op de warmtegolven boven het voetbalveld van KVC Haacht naast het natuurgebied achter ons huis. Eindelijk. Al vele weken verwacht ik de buizerds. Een van de komende dagen zullen ze me zoals de voorgaande jaren weer proberen uit de buurt van hun nest te verjagen, door me in duikvlucht af te schrikken als ik aangejogd kom op een lang recht pad dat geruisloze stuka-aanvallen langs achter mogelijk maakt.

We staan op enkele dagen voor de verkiezingen waar zovelen in mijn omgeving al zolang hebben naar uitgekeken en ik kijk naar de spelende roofvogels hoog boven mijn hoofd tot ze uit het zicht zijn verdwenen. Ze geven niet om leiderschap als ze rond en over elkaar heen wieken met minieme bewegingen van hun vleugelpunten. Ze zijn niet jaloers op elkaar. Ze proberen elkaar geen vliegen af te vangen. Hun balts is primitief, instinctief, waar en echt zoals vogels zijn en nooit anders kunnen worden. Het komt niet in hun schamele hersens op elkaar stroop om de baard te smeren of met een oneliner onderuit te halen. Ze zijn wat ze zijn omdat ze niet anders kunnen zijn.

Er zijn ook mensen in mijn naaste omgeving die niet wakker liggen van die zo belangrijke verkiezingen die voor zovele anderen uit mijn omgeving wel een zaak van leven of dood lijken. Zelfs de dood van de Ervaren Gids, Jean-Luc Dehaene, wordt voor de mensen die van de verkiezingen wakker liggen een onderdeel van de strijd op leven en dood.

‘Elk leven is een universum’, schrijft de IJslandse auteur Jón Kalman Stafánsson in Het hart van de mens, ‘en het is pijnlijk om te zien hoe het verdwijnt, te zien hoe het van het ene moment op het andere tot niets wordt. Elk leven is natuurlijk anders, bij sommigen is het onbeduidend, bij anderen avontuurlijk, maar desalniettemin is elk bewustzijn een wereld die zich uitstrekt van de aarde tot de hemel en hoe kan dan zoiets groots zo makkelijk verdwijnen, tot niets worden en niet eens schuim, niet eens een echo achterlaten?’

Het onbegrijpelijk grote bewustzijn van de doden die sommige mensen uit mijn omgeving doen vergeten dat er volgende zondag verkiezingen plaatsvinden, laat veel meer dan echo’s na, het blijft nog nazinderen, het blijft tranen baren en geheimen blootgeven die soms zelfs vergeten herinneringen blijken. Wat is er voor een mens echter dan tranen van verdriet en gemis die uit de hoek van een open oog in totale, kwetsbare overgave neder dalen? Wat is er mooier en eerlijker om te zien? Wat getuigt sterker van de liefde die het leven zijn volle betekenis geeft, dan gebaren die tot stand komen zonder het bewustzijn ervan, zoals die twee buizerds buitelen in de lucht, zonder te beseffen dat ze verliefd zijn?

Het leven van de Ervaren Gids glipte onverwachts en doodeenvoudig weg bij een onschuldig bezoek aan een koekjesfabriek. Zijn bewustzijn leeft allesbehalve onbeduidend door. Het bewustzijn van zijn dood brengt de man die zijn opvolger als Ervaren Gids wil zijn, zelfs tot een edele gedachte die hij niet zou hebben gehad indien de Ervaren Gids nog zou leven: laat ons verder campagne voeren ‘zoals Jean-Luc het graag zou hebben: met veel respect voor de anderen, met veel engagement en passie voor de christendemocratie’, maant hij zijn partij aan, maant hij eigenlijk iedereen die van de verkiezingen wakker ligt aan. Waarom mis ik in zijn niet helemaal geopende ogen de volle overgave van het gemis en het verdriet als hij die woorden via het internet tot de wereld richt?

Waarom getuigen zijn ogen niet van de liefde zoals bij die samen zwevende buizerds? De vogels zijn uit mijn zicht verdwenen. Ze hebben misschien wel een muisje gezien dat nog niet beseft welk gevaar in de lucht hangt en dat niet weet dat buizerds ook zijn wat ze zijn omdat ze niet anders kunnen zijn: roofvogels.