‘Hallo Fabienne, we worden misschien terug collega’s!’ De Grijze Man zag het al helemaal zitten. ‘Ja, tof he!’, klonk het enthousiast door de telefoon en hij kon de ongemaakte vrolijkheid van haar gezicht meteen weer oproepen. ‘Volgende week heb ik een gesprek met Sven. Ik ben benieuwd.’ ‘Och’, antwoordde ze, ‘ik ben er anders wel zeker van dat het in orde zal komen.’

Ze had gelijk. Het is in orde gekomen. De Grijze Man kon weer teksten beginnen schrijven. En Fabienne werd voor het eerst in haar carrière kabinetssecretaris. Hij leerde haar ruim tien jaar geleden kennen.

Na de federale verkiezingen van 18 mei 2003 maakte de politieke carrière van enkele liberale kopstukken vreemde bokkensprongen. Een minister-president koos ervoor om minister van Binnenlandse Zaken te worden in de federale regering. Waardoor een burgemeester die zo verguld was met zijn ambt dat hij er in april het boek “Iedereen burgemeester!” over publiceerde, in juni als Vlaams regeringsleider het vertrouwen kreeg van het Vlaams Parlement.

Ach, in die tijden groeiden de blauwe bomen tot aan de hemel. Een communicatiestrateeg uit Limburg had de minister-president voorgespiegeld dat hij enkel premier kon worden als hij geen minister-president meer zou zijn. En de burgemeester was door de strateeg in 2003 getipt als de premier van 2010. Helaas verlopen in de politiek carrières niet zoals succesrijke communicatiestrategen ze voorspellen.

De Grijze Man prijst zich gelukkig dat hij aan die periode zijn kennismaking met Fabienne te danken heeft. Ze was jong, veelbelovend en gewapend met een wonderlijke glimlach. Zo eentje die toevallig, op een magische wijze, werd beschreven in het boek dat hij aan het lezen was:

‘Het was een trage glimlach, die in haar ogen begon en aan haar lippen trok tot haar gezicht met een stralende, vertrouwelijke en intieme verrukking was getooid.’ Die magische zin kan men in Stoner van John Williams terugvinden op blz. 169. ‘Stoner’, zo gaat het boek verder, ‘deinsde bijna terug van de plotselinge en spontane warmte’. Zo diep waren de gevoelens van de Grijze Man voor zijn jonge collega echter niet geworteld.

Toen de burgemeester in 2004 geen minister-president meer kon zijn, werd hij partijvoorzitter. Fabienne verhuisde mee naar het partijsecretariaat. De Grijze Man volgde wat later. En enkele maanden nadien was hij weer verdwenen om woordvoerder te worden van een nieuwe liberale minister. Maar zo gauw hij op het secretariaat kwam, zochten zijn ogen de heerlijke lach van Fabie. Zij had zich daar in een mum van tijd ontpopt tot een duivel-doet-al. Ze deed dat zo goed dat ze als een onmisbaar instrument tot het meubilair van de partij leek te behoren.

Tot ze, inmiddels moeder geworden, als kabinetssecretaris het kabinet van minister Gatz op poten mocht zetten. Vanaf dan begonnen haar dagen met Emma. Maar dat was het enige zekere. Toen hij zijn contract kwam ondertekenen, stelde de Grijze Man tevreden vast dat Fabienne haar glimlach niet verloren was.

Op het kabinet kan haar veelzijdigheid hem nog regelmatig verbazen. Als ze paaseitjes bestelt, bedenkt ze een alternatief voor wie allergisch is aan chocolade. Ze beheert, koopt aan, werft aan, controleert, vergadert, adviseert, reserveert en regelt alles: pc’s, laptops, tablets, gsm’s, lonen, verzekeringen, reiskosten, verlofbladen, kabinetswagens, kopieerapparaten, brandveiligheid, soepgroenten, koffie, bier, frisdrank, kantoorstoelen, ziektebriefjes, pennen en papier, krantenabonnementen, kerstbomen, koerstruitjes, broodjes, koude schotels… De heerlijkheden van Fabienne zijn ontelbaar. De lach is inbegrepen.

Behalve die ochtend. Emma was ziek. Maar gelukkig was het niet erg. ‘Toe Fabienne, lach eens’, smeekte de Grijze Man. En traag vertrok van haar ogen naar haar lippen haar mooiste heerlijkheid.