Een uur later dan gepland heb ik mijn nieuwe sportschoenen aangeregen. Ik loop gezwind de wijk uit met de koude wind op mijn wangen en sla de Broekstraat in, richting Schorisgat.

Ik zie de maan niet maar boven me fonkelt de hemel van de sterren. Ik denk terug aan mijn ergernis over de uitgelopen treinrit. Het gevolg van een defecte trein die het spoor versperde. Net nu ik vroeg op het werk was vertrokken, het hoofd vol grote plannen om de avond nuttig te besteden. Net nu ik bij toeval geen goed boek in mijn tas had zitten. Net nu de batterij van mijn gsm bij het vertrek onder de tien procent was gezakt, normaal gesproken nog genoeg om thuis te geraken zonder onbereikbaar te zijn.

Terwijl de bekende gezichten op de boemeltrein eerst nog vrolijk grappen, daalt het lawaai in de wagon naarmate het traject toch veel langer duurt dan de treinconducteur had vooropgesteld. Alleen voor een vers koppeltje dat rechtover elkaar gezeten met verstrengelde handen de lieve woordjes aan elkaar knoopt, mag de reis nog uren duren.

In het Schorisgat dat tussen bos en weiden Haacht met Wespelaar verbindt, volstaan de sterren om de plassen op mijn pad tijdig te laten schitteren. Ik voel mijn humeur verbeteren en in mijn oren klinkt luid Rood is de kleur van je lippen. Ik zie de maan niet maar wat is er heerlijker dan eenzaam tussen de velden lopen, de longen vol verse lucht?

Op het asfalt van Wespelaar loop ik in de Elfde Liniestraat de Boekweitstraat, de eerste mogelijkheid om een kort toertje te lopen, achteloos voorbij. Ik steek de Dijkstraat over en ren op een wat hoger tempo verder de Nieuwstraat in. Op de trein zocht ik uit verveling naar het onderwerp voor een nieuwe blog. Nog eens Charlie en het moslimradicalisme? Het koppeltje op de trein een geschiedenis verzinnen? Waar blijft de inspiratie?

The Boss zingt inmiddels luidkeels Baby if you wanna be wild, you got a lot to learn. Ik loop de tweede afslag richting huis voorbij en loop verder, harder langs de Terwilgenstraat naar de Brugstraat. Ik zie de maan nog altijd niet. Net nu ik vrees ze nodig te hebben om het lager in de Leibeekvallei gelegen Sportveldpad veilig door te komen.

Als ik eindelijk van de trein thuis was aangekomen, stak ik mijn gsm in zijn infuus. Ik keek of ik geen belangrijke boodschappen had gemist en haastte me naar de supermarkt. Daar was de drukte gelukkig al voorbij. In mijn haast vergat ik bijna een kruidenpotje in mijn boodschappenmand te leggen maar gelukkig was er na me een vriendelijke vrouw die me terugriep.

Het Sportveldpad ligt hier en daar onder water. Geloof het of niet, daar zijn de bastonen van Take me to the river. Nog voor David Byrne begint te zingen, moet ik al de zachte berm op lopen om natte voeten te vermijden. Ik zie de maan spijtig genoeg nog altijd niet, maar gelukkig schitteren in de verte al gauw de spots van de sporttereinen. De atletiektraining loopt op zijn laatste benen als ik opgelucht over mijn droge voeten een laatste keer versnel.

Op de Dijkstraat richting Haacht ben ik ervan overtuigd minstens veertien kilometer per uur te lopen. Ik voel me sterk en blij. Wedden dat ik de dertigers die mijn kantoor delen en deelden de loef zou afsteken? Zelfs de onverlichte, zachte substantie waarin ik mijn nieuwe schoen voel wegzinken in het donkere Haardbos, brengt me niet van mijn stuk. Frederick van Patti Smith begeleidt mijn laatste meters. Mijn tijd is buiten verwachting goed en als de schoenen uit zijn valt van de zachte substantie geen spoor meer te bekennen.

Als ik verzadigd van de endorfines uit de douche stap, weet ik het onderwerp. Ik heb de maan niet gezien maar hoef alleen nog de woorden uit mijn lichaam op mijn scherm te laten stromen. In een recordtijd. Pas als ik de foto van mijn schoenen neem, zie ik de naam van het type: beast.