Wat kan er niet tegenvallen, zelfs niet op een regenachtige dag? Een Schots trouwfeest, met highlandgames, een clan van onverzettelijke clansmen en lassies met forse kuiten, een broodje haggis, stromen bier, flessen whisky en kilts.

James en Chris waren hun trouwkleren in Edinburgh gaan kopen. James is een halve Schot uit Mechelen, Chris is roodgeverfd en van het dorp: ze is opgegroeid in Wakkerzeel, was bij de scouts van Haacht-Station, geeft les in Sint-Angela in Tildonk, woonde in Wakkerzeel en Haacht en verhuisde onlangs naar Wespelaar.

Op hun eigen ceremonie in tartan, in een grote stijlvolle gepunte tent, met een echte schepen en ambtenaar van de burgerlijke stand die bereid waren niet enkel een mooi mondje Schots te spreken voor de Schotse familie maar zich ook op z’n Schots uit te dossen, waren het de gretigheid van hun gebaren, de diepte waarmee hun pretogen elkaar peilden en de enthousiaste lach waarmee ze hun gasten in hun blijdschap lieten delen die zelfs om tal van redenen ongelukkige mensen verrassend lange ogenblikken deden vergeten waarom ze ongelukkig zijn. Als je daartoe in staat bent, schenk je iedereen en jezelf een onvergetelijke dag.

Met nog wat andere mannen had ik nog een extra reden om van de dag te genieten. Voor het eerst in ons leven droegen wij een kilt. Twee van onze vrouwen hadden zich weken op voorhand ingespannen om Schotse stof te kopen en kilts op maat te stikken en naaien. Ze hadden er nog witte voetbalkousen bij verzonnen, een van een biermerk gesponsord wit marcelleke en zo’n tasje om om te gorden, samen met een brede zwarte riem die we zelf nog wel op de kop konden tikken. Stoer dat we eruit zagen! Buyakaa!

Toen we samen onze entree op de highlandgames zouden gaan maken, zei de olijkerd: als we nu eens allemaal onze onderbroek uit doen, dat zal zó plezant zijn!

Het gevoel vrienden en bekenden te groeten en te weten wat zij niet weten, haha, ik sta hier zonder onderbroek. Dat voelt zo lekker, is zo veel meer dan plezant. Wat een gelukzaligheid, die vrijheid onder de ruiten. Het plezier te kunnen plassen gewoon door je kilt op te heffen. Staan praten met iemand en van alles mee voelen bewegen als je je gewicht van de ene voet op de andere verplaatst. Te rocken en het niet kunnen laten te experimenteren met het zwaaien van die rok.

Maar eerlijk gezegd, eerst was het wat wennen. Uitkijken als je je neervlijt. Niet zoals met een lange broek ondoordacht met je benen open gaan zitten. Een reflex die meisjes van jongsaf wordt ingeprent maar die van volwassen mannen trial and error vergt. Bij het touwtrekken niet te diep achterover leunen of daar gaapt ineens een klokkenspel, tot jolijt van de kinderen en vrouwen die in de smiezen krijgen dat er wat te zien zou kunnen vallen en alleen daarom al geconcentreerd kijken tot wanneer er weer te lachen valt.

Want mannen zijn mannen en Schotse mannen zijn zeker ware mannen en spannen zich dus tot hun laatste adem in om niet te verliezen in een wedstrijdje touwtrekken. En dan vergeten ze het zo grijpbaar geworden verborgene onder hun kilt, gaan onderuit en schuiven op hun witte bips een meter of twee over het natte gras. Buyakaa!

We mochten op het einde van de avond allemaal op de foto met de bruid. Chris en de rosse secretaresse-fotografe van de clan moesten niet veel moeite doen om ons tot een line up te overtuigen, waarin we met onze rug naar de camera gingen staan, voorover bogen en onze rok optilden om even ons bloot gat te laten flitsen. De foto was hilarisch maar blijft voor altijd niet voor publicatie geschikt. Een van de mannen had een beetje vals gespeeld en met de benen overdreven licht gespreid de kilt hoog gehouden, waarmee hij erin zou lukken zich bij het vrouwvolk dankzij een diep geprononceerde uitstulping als wel bijzonder zwaargeschapen voor te doen. Oneerlijk en onterecht.

Maar over één zaak bestaat eensgezindheid: de hele dag waren we er ons allemaal prettig van bewust dat we echt wel kloten aan ons lijf hebben. Ik ga die kilt goed bewaren.