Vanuit het heelal zoomen we in op de planeet aarde, ergens tussen Latijns-Amerika en het Verre Oosten, boven Afrika. Een onooglijk provinciestadje in Europa, het doet amechtig zijn best om de eindjes aan elkaar te knopen. In de schaduw rust een Vlaams en landelijk verkavelingsdorp. Een fermette in lichtgele baksteen op een lap bewerkte grond van net geen twintig are aan een bosrand. Een huiskamer waar langs twee grote ramen het lentelicht binnenvalt op de feestelijk gedekte tafel voor acht grote mensen. Er schiet wat valer licht over voor het kleine tafeltje met vijf kinderbordjes voor de kleinsten. Een plantenzee op de vensterbanken groeit in vele tinten groen naar de voorjaarszon. Paasmaandag.

De Mauritiaanse vrouw des huizes is fier op haar kamerplanten. Ze heeft gasten uitgenodigd voor een Afrikaanse maaltijd met kabeljauw en aubergines. De eerste gast arriveert. Hij zet zijn fiets tegen de gevel. Hij lacht blij en gelukkig als jonge mannen die nog volop genieten van hun eerste vaderschap en overhandigt een plastic zak aan de Mauritiaanse. De jonge man is geboren in Kabul. Hij is nog niet lang in België. Later, als hij zijn vrouw zal verontschuldigen die enkele straten verder op de baby past, zal hij op zijn smartphone de foto van zijn mooie vrouw laten zien, met lange zwarte haren waarvan hij zich fier maar ook met een ondertoon van heimwee herinnert dat ze vroeger nog langer waren.

Een auto rijdt de oprit op, waar plaats is voor drie wagens. Een Vlaamse man stapt uit en gaat meteen de tuin in waar hij de man van de Mauritiaanse tussen de groenten bezig ziet. Ze kennen elkaar.  Zijn vrouw zwaait en gaat met een kleuter langs de achterdeur naar binnen. In haar twee handen draagt ze een schotel die ze op de keukentafel zet vooraleer ze de cacaokleurige Mauritiaanse omhelst. De vrouwen schikken het met prei en aardappelpuree gevulde naanbrood dat de Afghaan had meegebracht bij de empanadas op de schotel van de vrouw die afkomstig is uit Chili. Uit hun nog knarsende Nederlands dat ze samen leren, begrijpt de Chileense dat de Pakistaanse gasten wat later komen.

De bel gaat. Daar zijn ze, zegt de Mauritiaanse. Aan de voordeur wacht een Vlaams koppel met een fles wijn en pralines in de handen. Dag Nathalie, zegt de Vlaamse. De Mauritiaanse zet een bezorgd gezicht op. Oei, reageert de Vlaamse, was je het misschien vergeten? Nee, nee, antwoordt de Mauritiaanse gemaakt zorgeloos, zoals ze inmiddels weet hoe dé autochtonen in dit land over dé allochtonen denken, niks erg, alles is in orde, kom gauw binnen.

De Vlaamse gasten fronsen naar elkaar als ze de gastvrouw naar de woonkamer volgen. De gedekte feesttafel spreekt voor zich. Ze is het niet vergeten. Toch kijken de Vlamingen elkaar weer vragend aan. Er is voor veel meer dan vier mensen gedekt? Maar daar komen uit de keuken de andere gasten. Surprise. Breed lachend zingen ze happy birthday. De Mauritiaanse laat vanop Youtube op haar laptop de Mauritiaanse versie horen.

In de Vlaamse salon met de zetels in de richting van de breedbeeldtelevisie klinken ze met een glas zoete schuimwijn op de verjaardag van hun ex-juf NT2, Nederlands voor anderstaligen. De mannen drinken daarna nog een pintje en dan gaat het gezelschap aan tafel voor een multicultureel feestmaal met rode wijn. De juf krijgt de ereplaats. De leerlingen zwaaien haar lof toe.

Een half uur later belt een Pakistaanse vrouw met vuurrode lippen aan, rond haar rokken drie kleine kinderen. De Vlaamse man van de juf voelt zich al goed thuis bij de voormalige leerlingen van zijn echtgenote, op wie hij zich die dag bijzonder trots voelt. Argeloos geworden door het gezellige middagmaal, en wellicht ook door enkele glazen alcohol, verwelkomt hij de Pakistaanse zonder nadenken met drie kussen op de wangen.
Ach ja, bedenkt hij op de terugweg naar huis, de vier nieuwkomers spraken met zoveel lof en enthousiasme over hun inburgeringstraject in dat nabije provinciestadje, misschien heeft de Pakistaanse in de lessen Maatschappelijke Oriëntatie wel kennis genomen van die Vlaamse gewoonte.