Om half negen gaan de deuren open van de theaterzaal in het pompeuze cultureel centrum Westrand in Dilbeek. Tussen mijn beste collega’s die nog veel van Dylan te leren hebben, neem ik plaats op de tweede rij, misschien een beetje teveel aan de zijkant om het spektakel optimaal te smaken. Op het podium heeft een man die voor een getrimde overjaarse hippie zou kunnen doorgaan achter de draaitafel plaatsgenomen. Een vrouw in een witte bloes en een zwarte lange broek neemt haar plaats in, centraal op het toneel, verlicht door één spot met regelbare helderheid.

De man laat de naald op het vinyl zakken en een nostalgisch gekraak vult de schouwburg. Bij de eerste pianotoetsen en het getokkel op een akoestische gitaar komt de vrouw in beweging. Seen the arrow on the doorpost, zingt Bob Dylan melancholiek in de luidsprekers, saying “This land is condemned, all the way from New Orleans to Jerusalem”.

Het is de aanhef van “Blind Willie McTell”, een lied over de zwarte blueszanger en gitarist uit de Amerikaanse staat Georgia. Hij overleed in 1959, toen een kerel van een jaar of achttien die geboren was als Robert Zimmerman zijn naam nog niet in Bob Dylan had veranderd. Lisbeth Gruwez, de danseres, laat haar hoofd hangen, zakt door haar knieën, rijst weer op, sneller en sneller, altijd in het ritme. Van bij de eerste minuten in dat kraakwitte licht grijpen haar bewegingen me bij mijn nekvel. Eindelijk zie ik haar de ondansbare Dylan dansen.

Ik zou een uur mijn adem willen inhouden, moest dat kunnen. Maarten Van Cauwenberghe, de man die achter de draaitafel pintjes uit het flesje drinkt en halverwege zijn set een sigaret opsteekt, is de zakelijk leider en zoveel meer van de compagnie Voetvolk. Samen met Gruwez heeft hij al half Europa afgereisd met de Dylanshow. Hij wordt overal laaiend enthousiast onthaald. Een never ending tour in Dylans spoor ligt nog aan hun voeten, want de muziek van de Nobelprijswinnaar Literatuur telt wereldwijd fans om ontelbare zalen mee te vullen.

Maarten is een grote Dylanfan, zoals ik. Achteraf vertelt hij me de reden waarom Bob “Blind Willie”, een van de absolute pareltjes uit zijn oeuvre, achterhield van de plaat waarop het moest komen, zijn 22ste studioplaat “Infidels” uit 1983. Dylan zou ruzie hebben gehad met zijn co-producer Mark Knopfler, de frontman van de Dire Straits, die het nummer met Dylan zingend aan de piano op zijn twaalfsnarige gitaar begeleidt met geen tokkel te veel of te weinig. De wereld moest wachten op “Blind Willie” tot Dylan in 1991 “The Bootleg Series 1-3 (Rare and Unreleased) 1961-1991” uitbracht.

In Westrand brengen Maarten en Lisbeth acht Dylanklassiekers als “Mama I’m only bleeding”, “Knocking on heaven’s door” en “One more cup of coffee”. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog “The ballad of Hollis Brown” hoorde, waarop Gruwez minutenlang bezwerend bewegend ronddraait en je je afvraagt, hoe houdt ze dit vol.

Gruwez geeft elk lied een gepaste choreografie. Nu eens gracieus abrupt dan weer vloeiend ingedamd vult haar lange jaren geoefende lichaam het podium. De precisie van haar bewegingen snijdt, walst, masseert, mept, streelt de lucht. Voor de laatste drie liedjes trekt ze, onhandig ineens, haar lange broek uit en danst ze in een witte slip. Als kabels zie je de spieren in haar dijen en kuiten zich spannen als ze haar benen strekt, buigt, spreidt, optrekt.

Bij “Sad-Eyed Lady of the Lowlands” verlaat Van Cauwenberghe zijn draaitafel en beschijnt hij met de spot een langoureus kronkelende Gruwez in haar ondergoed op de grond. Eén na één laat ze haar ruggenwervels wonderlijk traag bewegen. Het lijkt soms wel of alles aan haar zweeft maar natuurlijk ligt ze altijd wel met een heup, bekken of bil op de podiumvloer terwijl ze met eindeloos gespannen buikspieren het publiek smachtend aankijkt. Moeiteloos brengt ze de trance die Dylanfans van het elf minuten durende lied kennen ook bij wie het voor het eerst hoort naar een climax.

Er komt nog een heerlijk flikkerende toegift, “Subterranean Homesick Blues”. Gruwez danst in een razende mime de woordjes uit de tekst die de piepjonge Dylan als de eerste videoclip ooit de kijker voor ogen hield, in de zwart-wit film “Dont look back”, over zijn beruchte eerste concerttour in het Verenigd Koninkrijk uit 1965.
Lisbeth Gruwez danst Dylan, onvergetelijk, fantastisch.