In 2009 bracht Bob Dylan “Together Through Life” uit. Zijn stem klonk nog wat schorder, maar de muziek blijft boeien en succes oogsten. Deze plaat van blues, country en tex-mex draagt een prachtige stempel, gedrukt door de warme accordeon van David Hidalgo van rockband Los Lobos.

Een nieuwigheid is dat voor de teksten, op één nummer na, naast Bob Dylan ook Robert Hunter als auteur staat geboekstaafd. Dylan had in 1988 al eens met hem samengewerkt. Het experiment met Hunter vond ik niet zo bepaald geslaagd. Dylan heeft op z’n eentje talloze veel betere songteksten afgeleverd. Nu ja, het is hem na al die wonderlijke jaren wel vergeven.

De plaat werd overal erg goed ontvangen. Ze haalde nummer 1 in de VS, Engeland, Canada, een zwik Europese landen en Argentinië. In België en Duitsland scoorde Dylan nummer 2, in Nederland nummer 3. De recensent van Rolling Stone vond (volgens “Dylan Compleet”) dat Dylan nooit eerder zo destructief, woest en krachtig heeft geklonken als op de plaat die hij als bijna 68-jarige uitbracht. En die van Mojo noemde het een duistere plaat, maar troostend, met een ruige sound. Een plaat die je bij de kladden pakt en niet meer lost.

De cd begint met een dijk van een nummer, “Beyond here lies nothin”, een eenvoudig liefdesverhaal waarin niets anders van tel is dan de liefde, zo lang ze duurt. Het nummer begint met een slag en valt dankzij die accordeon in huis met een gemakkelijk zittend repetitief deuntje.

Een tweede geweldig liedje is “Jolene”, een heel andere vrouw dan de Jolene van Dolly Parton. Deze Jolene stapt het lied binnen via High Street in de zon en “you make a dead man rise and holler she’s the one”. “Jolene” is zo’n liedje dat in je hoofd blijft zitten, dankzij een geniale riff van steelgitaar, gitaar en orgel. “Dylan Compleet” merkt op dat die riffs in de liedjes van Dylan ongebruikelijk zijn, maar hier doet hij zijn werk: de hele band swingt fantastisch. Het was een tijdje geleden dat ik “Together Through Life” nog hoorde, maar als ik de nummers overloop, blijven ze een belletje doen rinkelen. Echt wel een plaat die blijft hangen dus.

De voorbije weken is Dylan weer flink in het nieuws geweest. Plots lag daar een nieuwe plaat, zijn 38ste studioplaat en de eerste bestaande uit 3 cd’s: “Triplicate”. Het is een verzameling van dertig nieuwe opnames van klassieke Amerikaanse songs uit de tijd van vóór de rock’n roll, uit de jaren dertig, veertig en vijftig. De titel van de plaat verwijst naar Frank Sinatra, die op “Trilogy” uit 1980 iets gelijkaardigs heeft gedaan.

In “Triplicate” put Dylan met mooie Amerikaanse klassiekers als “As time goes by”, “Sentimental journey” of “Stormy weather” uit de liedjes waarmee hij als kind opgroeide, zoals hij dat al eerder deed op zijn coverplaten “Shadows in the night” en “Fallen Angels”. In “Triplicate”, zo omschreef The Guardian het mooi, is Dylan een prisma waardoor de Amerikaanse muziek op een nieuwe en fascinerende manier wordt geopenbaard.

Dylan kwam ook in het nieuws door onverwachts toch zijn Nobelprijs op te halen in Stockholm. Eerst wou hij die prijs niet komen halen omdat de datum van de officiële ceremonie hem niet uitkwam. Hij had daarom Patti Smith naar de Zweedse hoofdstad gestuurd. Maar nu moest hij toch in Stockholm zijn voor zijn pas begonnen nieuwe Europese toernee. Dus ging hij ook even die prijs ophalen voor hij op het podium klom. Al wilde hij er geen pers bij, enkel hijzelf en de leden van de Academie. Tijdens zijn concert wat later repte hij dan ook met geen woord over die Nobelprijs. Over niets eigenlijk. Hij sprak het publiek geen enkele keer toe, niet eens met een hallo of tot ziens.

Enkele dagen geleden stuurde een vriend me de setlist van de nieuwe toernee. Over drie weken staat Dylan in de Lotto Arena in Antwerpen en een week eerder al in de Amsterdamse Heineken Music Hall. De setlists gaan al hard over de tongen. Ik kom later nog terug op die toernee en op wat hij allemaal speelt, maar “Beyond here lies nothin” staat op het lijstje.

Overigens moet iedereen die voor het eerst (of voor het eerst sinds heel lang) naar een concert van Dylan gaat, gewaarschuwd zijn: op het refrein van de liedjes na, is Dylan zo goed als onverstaanbaar, met zijn stem nog schorder dan op “Together Through Life” en omdat hij de woorden van de strofen inslikt of afbijt. Toch kijk ik er meer dan ooit naar uit. Mijn dochter Winke ook, weet ik wel zeker.