‘Hij heeft kleren aan’, zegt Ziggy. Eva buigt zich wat verder naar voren om beter uit het raam te kunnen kijken, maar ze ziet hem niet. ‘In de keuken’, zegt Ziggy. Ja, nu ziet ze hem. Voor het eerst in vier maanden zien ze de buurman, die tegenover hun kantoor op het kabinet-Gatz in het appartementsgebouw woont, aan het raam staan paraderen in iets anders dan een badjas.

De royale uitkijk via vier grote ramen op de balkons en flats aan de overkant van de Koolstraat zorgt weleens meer voor enige opwinding bij de collega’s van de Grijze Man op de persdienst.

De Grijze Man vindt niet dat ze de voorbije maanden al spectaculaire taferelen hebben kunnen aanschouwen. Dan had hij in zijn vorig kantoor, in het Gebouw van de Vlaamse Volksvertegenwoordigers aan het Vlaams Parlement, een betere uitkijk. Van zijn oude kantoor keek hij uit op het appartement dat twee jonge meisjes deelden. Studenten, veronderstelde de Grijze Man. In de vroege zomerdagen van juni durfden die het al eens aan om hun examenstof in bikini op het balkon onder de knie te krijgen. Of die ochtend dat er ’s morgens opeens een jongeman in het appartement opdook, naakt op zijn onderbroek na, die een van de meisjes op de tafel van de woonkamer … Dat verhaal zou de Grijze Man bij gelegenheid nog weleens vertellen.

‘Zeg, heb je geen T-shirts mee kunnen tsjoepen uit Holland?’ vroeg de Grijze Man. Eva was de dag voordien met de minister meegereisd naar Rotterdam voor de startmanifestatie van BesteBuren, een feestjaar waarmee Vlaanderen en Nederland de twintigste verjaardag van de Vlaams-Nederlandse samenwerking in de verf zetten. Helaas, de T-shirts met het opschrift ‘Cultuur is het zout op de patatten van het dagelijks leven’ werden alleen gedragen door de medewerkers van de organisatie in Rotterdam.

Het was de Grijze Man die de quote bedacht had. De Hollanders hadden enkele weken geleden aan de woordvoerster van de Vlaamse minister van Cultuur een pakkend citaat over cultuur gevraagd, dat ze dan zouden gebruiken in de communicatie over het evenement. Daarop had Eva een brainstormsessie op de persdienst georganiseerd.
Zoals gewoonlijk was de Grijze Man met frisse tegenzin in het spelletje pingpongen gestapt. Hij geloofde niet zo in het bedenken van quotes voor politici die goed bekten en nog minder in quotes die goed bekten voor politici. De eerste categorie heeft ze niet nodig, vindt hij, en bij de tweede komen ze vaak zo houterig over dat ze op de lachspieren werken. De Grijze Man vindt dat zijn baas zeker in de eerste categorie thuishoort. Soms bekt hij volgens de Grijze Man zelfs iets te goed en overschrijdt hij een grens waardoor hij al eens in politieke nesten verzeilt.

Terwijl de Grijze Man hierover in gedachten was verzonken, hadden Ziggy en Eva al enkele goedgebekte zinnetjes bedacht. ‘Cultuur zorgt ervoor dat je leeft’, ‘Cultuur laat je niet onberoerd!’, ‘Cultuur breekt de onverschilligheid’, ‘Cultuur is de subtiele gitaarriff in een stevige rocksong’. Over die laatste quote was Ziggy in zijn nopjes.

‘Cultuur is het zout op de patatten van het dagelijks leven.’ Eindelijk deed de Grijze Man ook zijn duit in het zakje. Hij wilde niet negatief overkomen, want dat heeft Eva niet graag.
De minister koos dan nog zijn voorstel uit om naar de contactpersoon in Nederland te mailen. De Nederlanders juichten: wat een schattig Vlaams citaat! Ze vroegen meteen of ze het op de T-shirts mochten drukken. Dat mocht, antwoordde Eva, als ze er maar bij vermeldden dat het een quote van Sven Gatz was. Waarop de Grijze Man het citaat ook maar opnam in het persbericht over de start van het feestjaar. Vanuit Rotterdam stuurde Eva een foto door van het T-shirt, met de vermelding erbij: ‘Sven Gatz, Vlaams minister van Cultuur’. Maar Eva was er spijtig genoeg niet in geslaagd een T-shirt scheef te slaan.

De minister bracht dus het citaat nog eens in herinnering in dit hoofdstuk over de internationale uitstraling van onze cultuur. Zout op de patatten heeft nochtans niets te maken met de internationale uitstraling van onze cultuur, mopperde de Grijze Man toen hij het onder ogen kreeg. Magritte daarentegen …

(Vorig jaar heeft minister Sven Gatz een boek gepubliceerd over cultuur. In die “Bekentenissen van een cultuurbarbaar” mocht ik mijn alter ego de Grijze Man introduceren, die aan het einde van elk hoofdstuk zijn bedenkingen formuleerde. Lezers van deze blog kennen de Grijze Man al langer. Maar de columns uit de Cultuurbarbaar plaatste ik nog niet eerder op deze site. Vandaag leest u hieronder de column die volgt op hoofstuk 2: ‘De wereld aan onze voeten. Van Stromae tot Tuymans.’ Wie bij het lezen zin krijgt om het hele boek te lezen, kan het bestellen op http://www.vanhalewyck.be/boek/bekentenissen-van-een-cultuurbarbaar )