Verjaren in tijden van sociale media en een veelvoud van schermen om met de wereld te communiceren, het geeft deze computerdino nog altijd een kick. Van zodra de digitale kalenders na middernacht de nieuwe dag markeerden zonder het zomeruur te vergeten, zwol het koor van verjaardagswensen opnieuw naar een recordhoogte.

Ik dank iedereen van harte om aan me te denken. Zelfs vrienden van wie ik me niet kan herinneren dat ze me ooit anders dan virtueel hebben ontmoet, wensten me proficiat. In jaren vergeten kennissen herinnerden zich die vervlogen tijd, wellicht dankzij de toepassing die hen bij het openen van een scherm port om me te feliciteren. Echte vrienden, kennissen, collega’s en andere bekenden bleven niet achter.

Mensen aan wie ik lang niet meer heb gedacht, gaven me een goed gevoel met hun boodschap van enkele woorden, me aangereikt via een eenvoudige klik of een vederlichte aanraking van een apparaat. In de digitale wereld worden geluk en vreugde als de wind zo vluchtig verspreid.

In de echte wereld is het leven niet zo simpel. Terwijl een nieuwe melding van vrolijkheid het scherm van de slimme telefoon verlicht, sijpelde de herinnering door van het verdriet, door het oude snoer van een telefoon, dat een naaste geselde. Ik slaagde er niet in voldoende goede woorden te vinden om troost te bieden.

Maar mijn gezinsgenoten hadden me een prachtige verjaardag bereid met alles erop en eraan. Ook hen ben ik erg dankbaar, zeker mijn vrouw, die restaurant Zorba betaalde. De bubbels verhuisden vlot van de flessen naar de ingewanden. Het feestmaal liet zich smaken, de bloemen kleurden de regendag, een kaartje zei waar het op stond, cadeaus waren goed gekozen, in wijnbar de Bastide beleefden we een stralende avond met vrienden voor en achter de toog. Op een dag die het voorspelde weercijfer van 1 op 10 waar maakte, kreeg ik behalve de zon alles om blij te zijn.

Met het wassen van de jaren dragen de verjaardagskaartjes meer afbeeldingen van alcoholische drank. De driedimensionele flessen vullen het voorraadrek aan. Boeken houden beloften in. Mijn hart is zijn 53ste levensjaar beginnen aftikken. Mijn lichaam voelt zich 32. Het bereidt zich voor op de mooie uitdagingen die ongeduldig aan me trekken, veelbelovend als ze zijn door de jeugd van de lieve leden die me zullen vergezellen. Op een tocht ver van de bewoonde wereld met zijn digitale drukte en lichte likes.