Greet had een korte citytrip naar Maastricht geregeld dankzij Groupon. Een nachtje in een chique hotel met een gastronomisch viergangenmenu en inclusief ontbijt. Voor een slordige 160 euro voor twee. Ik liep niet over van enthousiasme voor haar initiatief. Een vergissing die ik bij haar wel eens meer bega en moeilijk afgeleerd krijg.
Maastricht hadden we immers vorig jaar pas bezocht. De hoofdstad van Nederlands Limburg met ruim 120.000 inwoners ontving ons toen op een koude, druilerige zondag. De straten waren leeg, de winkels gesloten, de handen verkleumd. Toch kon de charme van Mestreech, een dik uur rijden van Haacht, ons toen al bekoren. Het stadje biedt de bezoeker heel wat historische gebouwen en monumenten die de moeite van een ogenschouw waard zijn maar de VVV in het prachtige vijftiende-eeuwse Dinghuis vraagt 1,75 euro voor een stadsplan.

Deze keer liet ik me door de gps recht naar de parking onder het Vrijthof leiden. Niet mijn meest gelukkige beslissing, zo bleek achteraf. Ik betaalde er vijf euro per uur en dat is meer dan in Leuven of Mechelen, waar we parkeren in de binnenstad al duur vinden. Maar onder het Vrijthof kan je voor je de auto terug instapt, aan een automaat met rietjes wel uitvissen of je geen glaasje teveel op hebt. Kost je wel een euro.

Maastricht lukte erin ons van zijn faam als mooie winkelstad te overtuigen. In enkele mooie winkelcentra van recente datum als Entre Deux en Mosae Forum en langs fraaie verkeersvrije straten zagen we zowat alle bekende namen die we in pakweg de Brusselse Nieuwstraat ook kunnen vinden.

Maar daarnaast waren er trouvailles die ons een beeld gaven van wat de bedenkers van het veelbesproken would be-shoppingcentrum Uplace zo ongeveer moeten verstaan onder het concept belevingswinkel: winkels waar we door een uitgekiende belichting, indeling, inrichting, assortiment en verrassende attributen nieuwsgierig van de ene ruimte de andere in kuierden. Zonder iets te kopen weliswaar, want wat we zochten vonden we niet en voor wat we niet nodig hadden was de maand al te ver gevorderd.

We ontdekten over de Maas in de wijk Wyck een buurt met een speciale couleur locale van pittoreske boetieks, antiekwinkeltjes met originele namen als De Verwondering en ernaast een leuk eettentje als de KapuláGa, Authentiek Indonesisch Restaurant. Al de coffeeshops die we zagen, ééntje dus, waren spijtig genoeg gesloten. Ik had zo’n toko wel eens willen verkennen. Omdat ik in tegenstelling tot het roken het verkennen niet kan laten, stapten we dan maar een typisch Hollandse ANWB-winkel binnen, waar leden forse kortingen krijgen en wij dus niet. Ik maakte er kennis met essentiële actuele wandelbenodigdheden als antislipstrips om onder je bergschoenen te bevestigen. Speciaal voor Nederlanders die in plaats van een zebrapad eens een gletsjer willen oversteken.

Het hotel droeg een lange, indruk wekkende naam, Golden Tulip Apple Park en vier sterren. Dat laatste is in Maastricht, met een dozijn of wat viersterrenhotels, geen uitzondering. Maar ik geef het toe, die Apple viel in onze smaak. Dat mag je ook verwachten van vier sterren, maar zo is het niet altijd en overal: uiterst vriendelijk en behulpzaam personeel, een Nespresso-apparaat en waterkoker op de kamer, een ruim ligbad.

In de bar troffen we een bierkaart aan met ook een keur van Belgische bieren. Het was lang geleden dat ik nog eens een Affligem Triple had gedronken. De prijs van € 3,20 viel wonderwel mee dacht ik, tot ik vaststelde dat de flesjes geen 33 maar 30 cl bevatten.

Bij het gastronomisch diner bleek dat we volop tussen de Belgen zaten. Allemaal Groupon-deals wellicht. Spijtig genoeg kwamen de obers de verschillende gangen met de passende wijn aan tafel alleen mondeling met de passende zwierigheid voorstellen. Wat je voorgeschoteld kreeg, kon je niet nog eens rustig navlooien op een menukaart. Een van de obers schreef zijn perfect geleerde lesje speciaal voor ons eigenhandig op een briefje.

Beknopt samengevat genoten we van een in tempura gebakken rode poon met Sauvignon Blanc, oosterse kippensoep met Oostenrijkse Grüner Veltliner, de spies van hertenbout met Rioja en de griesmeel pana cotta met amerena kersen en een glaasje Amaretto. En we beleefden een prachtig weekendje in ons naaste buurland, dat nog altijd net dat vleugje buitenland over zich heeft om Vlamingen te amuseren en verrassen.