Orches is een gehucht van de Franse gemeente Baubigny in de Bourgogne, op een lange kruisboogscheut van Beaune. Hoeveel inwoners Orches telt, vond ik niet onmiddellijk op internet. Net zomin als een winkel, een café of een school is wifi trouwens nog niet beschikbaar in de verzameling schuren en hofsteden die tegen de rots gesmeten lijken.

Op wifi moeten de inwoners volgens eigen zeggen nog zes jaar wachten. Maar de hele gemeente Baubigny, drie gehuchten groot, heeft wel een lemma op Wikipedia. Het reveleert dat er net geen 270 zielen woonden, volgens een telling van 2005. In sommige gehuchten van Frankrijk loopt het leven wonderlijk traag.

Orches soest schilderachtig tegen hoge kalkstenen falaisen waarover een GR-pad slingert. Toen we in de chambre d’hôtes Edenswing verbleven, beklommen mijn dochters en ik op sandalen het steile paadje dat ons van in het dorp in een wip op de kliffen bracht. We waren in de Bourgogne op reis voor een eerste in ons trio van Franse streken, de regio Beaune met de gelijknamige stad. Daar schittert het wereldberoemde Hôtel-Dieu, een juweel van de Vlaams-Bourgondische stijl, tegenwoordig meer en meer in dezelfde adem genoemd als de Hospices Civils de Beaune. Het armenhospitaal en de kloosterorde van de hospices werden halverwege de vijftiende eeuw opgericht door de kanselier van Filips de Goede, Nicolas Rolin en zijn vrouw Guigone de Salins.

De kosten van het hospitaal werden onder meer gedragen door de opbrengst van de wijngaarden die het Hospice dankzij schenkingen in de loop der eeuwen vergaarde. Al dik anderhalve eeuw lang veilt het hospice ieder jaar in november zijn magnifieke premier en grand cru-wijnen openbaar per vat. Jaarlijks worden 600 tot 750 vaten geproduceerd. De opbrengst wordt tot vandaag geïnvesteerd in het huidige ziekenhuis en de rusthuizen.

Het historische Hôtel-Dieu doet dienst als als museum. Onlangs stond ik er voor de tweede keer verwonderd stil bij Het Laatste Oordeel van de Vlaamse Primitief Rogier van der Weyden, prachtig in het Frans vertaald als Roger de la Pasture. Het is een polyptiek met negen beweegbare eiken luiken dat oorspronkelijk in de ziekenzaal hing, gesloten voor de ogen van de arme zieken, behalve op feestdagen. Ik vroeg me bij beide bezoeken af of het middeleeuwse preutsheid dan wel wijsheid was die de in Doornik geboren en in Brussel overleden Vlaamse meester inspireerde om de geest van de zieke armen voor kwalijke opwinding te behoeden door zowel de geredde als de verdoemde zielen die bij bosjes in adams- of evakostuum de weeg op de balans van de aartsengel Michaël achter de rug hadden, te verbeelden in poses die hun geslachtsdelen onbestemd laten.

Toch krijgt zelfs van zoiets de inwendige mens goesting. Gelukkig telt Beaune talrijke restaurants en eethuizen met een heerlijk Bourgondische keuken waar Vlamingen wel weg mee weten. Maar toch wat uitkijken met die dure bourgognes, want voor je het weet trekt een dochter je een restaurant in als Le Fleury, waar de goedkoopste wijn op de kaart, na de beaujolais primeur dan, een slordige € 45 kost en het overvloedige personeel tijd te over heeft om onder elkaar te ginnegappen als een gezin van vier geen fles wijn maar waters, cola zero en een enkel glaasje pinot noir (12 cl) van € 6,8 bestelt.

Gelukkig was er in Edenswing nog een table d’hôte met een vijfgangenmenu voor € 35, zonder wijnen weliswaar. De energieke gastvrouw Isabelle gaat er prat op alleen eigen producten of streekproducten te bereiden, van de radijzenblaadjes voor de pesto bij de amuses tot de abrikozensorbet van de desserten.

Bij mij persoonlijk viel vooral de wijn op de tafel in de smaak. De plaatselijke regels schrijven namelijk voor dat de uitbaters van een chambre d’hôte die hun klanten een maaltijd voorschotelen geen winst mogen maken op de wijnen. Met andere woorden, de wijn kostte maar zoveel als Isabelle hem bij de producent had betaald. Voor 15 euro dronken we zo een schitterende Monthélie Premier Cru.

Als je van de kliffen van Orches door de Haut-Côte de Beaune zestien kilometer lang door glooiende wijngaarden met rijpende druiven naar Beaune afdaalt, passeer je het lieftallige dorp. Nog niet eerder voelde ik me zo aangenaam dicht bij een bourgondisch wonder in wording, dat in deze streek die stijf staat van solide traditie met grotere zekerheid dan de komst van wifi op een dag zal worden beoordeeld en exquis bevonden.