Mijn jongste dochter is achttien geworden. Haar verjaardag ligt al enkele weken achter ons maar zondag werd hij gevierd. Op een welgemikt moment: tussen het einde van de examens en de proclamatie op de school waar ze hun laatste schooldagen (hopelijk) hebben gesleten.

Ze wilde een barbecue voor haar vriendinnen. Ze vond er een naam voor uit: de BDBBQ, de birthday barbecue. Dus zaten er de dag dat de Rode Duivels tegen Rusland moesten spelen zo’n vijftien min of meer achttienjarige meisjes in onze tuin om in een strak ritme hun worstjes, balletjes, brochetjes en ribbetjes binnen te werken, want om 18 u begon de wedstrijd.

Als enige mannelijke supporter hield ik me op de achtergrond. De meiden keken met een half oog naar de voetbal, ze slurpten aan hun desperados met een partje limoen in, ze hadden nog tientallen nieuwtjes uit te wisselen en plannen te delen. Ze waren zo vriendelijk de commentaarstem niet permanent te overstemmen. Bij elke prangende fase focusten ze bereidwillig op de televisie. Na een veelbelovende start deden die zich van langsom minder voor. Bij het verlossende doelpunt van Origi (Oriwie?) juichten ze zoals heel België en was die ene met haar blatende gastoeter even uit het oog verloren dat echte supporters op zo’n moment zonder fout van jetje geven.

Wat is het voor een vijftiger heerlijk om op de achtergrond die jonge vrouwen bezig te horen over allerlei praktische zorgen en vragen bij hun toekomst! Zouden ze misschien nog wat terugdeinzen voor het reusachtige besef dat de wereld in al zijn fantastische openheid nu echt aan hun voeten ligt?

De komende dagen, weken, maanden en nog enkele jaren staan hen zoveel avonturen te wachten, zoveel nieuwe ervaringen, zoveel ontdekkingen. Ze kunnen zoveel liefde en plezier krijgen en geven, ze zullen zoveel onbekenden leren kennen, nieuwe vrienden maken, sommige vrienden uit het oog verliezen en andere vriendschappen verdiepen. Ik tril van verwachting in hun plaats.

En op een dag die ooit komen zal, zullen ze op deze weken, jaren in hun leven terugkijken en beseffen dat ze gepasseerd zijn, dat hun leven in plooien is gevallen die niet meer te veranderen zijn. Dat is uiteindelijk niet zo erg, weet ik op mijn leeftijd. Ze zullen met die plooien leren leven. Ze zullen van de meeste plooien hopelijk leren houden. En voor wie van het leven houdt zullen er altijd mensen en gebeurtenissen zijn om trillend van verwachting naar uit te kijken.

Minstens één harde rimpel tekende op de zomerse BDBBQ tijdens de onvergetelijke wereldbeker in Brazilië in grote of minder grote mate al alle aanwezigen. Het is een plooi die mij als achttienjarige gespaard was gebleven.

Boven het geschetter en gelach waakt welwillend op de boekenkast de foto van Kaat, de zus of goede vriendin van de feestvarkens. Onderweg naar Planckendael in de paasvakantie, ook op zo’n dag vol verwachtingen, sloeg voor haar het noodlot volslagen onverwacht toe. Het deed de wereld aan haar voeten nog in al zijn fantastische openheid voor altijd stilstaan. Maar ze blijft in gedachten.