Terwijl het land in de ban is van Obama, heb ik andere zaken aan mijn hoofd. Ze dringen zelfs door de treinlectuur van Alsof het voorbij is van Julian Barnes. Hoewel, ze hebben er misschien meer mee te maken dan ik zelf denk.

Dat boek waarmee Barnes in 2011 de Man Booker Prize won, laat een man van middelbare leeftijd aan het woord, die terugkijkt op zijn jeugd, zijn vriendschappen en zijn vrouwen.

Ergens halverwege stelt hij ontgoocheld vast dat hij middelmatig is geweest, al sinds hij van school af was. Hij bedenkt dat volgens de wet van de gemiddelden de meeste mensen niet anders dan middelmatig kunnen zijn. En dat die bedenking hem geen troost biedt. Het is een fijnzinnig geschreven boek dat op mijn middelmatig leven en middelbare leeftijd plakt en tot mijmeringen aanspoort over wat voorbij is en wat nog zal komen, het leven en de dood.

De iets oudere broer van een jonge collega is vorige week in het verkeer verongelukt. Ik had mijn collega gisteren aan de telefoon, terwijl hij aan het kraambed stond van zijn zus, die pas moeder is geworden. Hij vertelde me dat een andere zus volgende week ook zal bevallen, als alles naar wens verloopt tenminste. Dan wordt hij voor de tweede keer peter. Maar zaterdag is er dus eerst de begrafenis. Nooit in het echte leven zag ik geboorte en dood een familie zo omstrengelen. En hij vertelde me veel over zijn broer.

Ik kijk naar buiten en denk aan mijn overleden vriend en schoonbroer Philippe, die net een jaar geleden opgenomen werd in het ziekenhuis. Hij overleed er aan kanker op 12 april. Het zijn voor mij al moeilijke dagen. Dus zeker voor mijn zus en haar vier kinderen.

Naast me zijn de twee dames van middelbare leeftijd die over elkaar zitten met babbelen gestopt. Een verademing. Ik draai mijn hoofd in hun richting. Ze monsteren hun nagels, bij de een zwart gelakt, bij de andere antracietgrijs en dan wenden ze beiden hun hoofd naar rechts voor een blik door het raam, mistroostig als de vroegte van een woensdagmorgen, de ene door het linkse raam en de andere door het rechtse raam. Ze hebben elkaar niets meer toe te voegen. Aan welke gemiste kansen, verloren mensen zouden zij denken?

Mijn collega krijgt voor het eerst in zijn leven zo’n zware periode van verlies, verdriet en gemis te verwerken. Dat realiseerde ik me aan de telefoon, toen hij me zacht, verontschuldigend zei dat hij vorig jaar, als nieuwkomer bij mij in de kantoormodule geplaatst, nooit heeft beseft hoe het voelt als je iemand verliest die je echt dierbaar is. Als ik hem weerzie, krijgt hij een dikke knuffel.

Een van de twee vrouwen diept uit haar handtas een e-reader op en begint hoofdstuk 27 te lezen van een elektronisch boek. Zou er ergens nog iemand zijn die weet welk boek ze aan het lezen is, in die e-reader van het merk Sony?

De andere vrouw haalt Het Laatste Nieuws uit haar tas. Glunderende Filip ontvangt Obama, luidt de titel op de voorpagina. Het is 26 maart, zie ik. Morgen wordt mijn jongere broer 45. Ik zal hem eens stevig vastpakken. Gelukkige verjaardag Bart! Dat er je na je 45ste nog veel mooie verrassingen mogen overvallen!