Mijn neef Wannes is 24 jaar geworden.  Enkele weken geleden had hij op zijn facebook gezet dat hij door zijn vrienden voortaan de Wakke wil worden genoemd.  Wat wil je, met nonkels die door het leven moeten met bijnamen als den Bakke of de Pekes. Toch blijf ik het gemakkelijker vinden om de oudste zoon van mijn oudste zus nog wat Wannes te noemen. Hij zegt tenslotte ook nog altijd nonkel Peter en peter Bart.

Wannes woont in de Halfmaartstraat in Leuven. Hij huurt er een kamer van de Hejmen, een vzw die allerhande woonvormen aanbiedt aan mensen met een beperking. Het was voor het eerst dat Wannes op eigen houtje een verjaardagsfeest gaf. In de gemeenschappelijke ruimten van de Hejmen.

Het was een geweldig tof feest. Er waren ongeveer vijftig genodigden opgedaagd. De andere bewoners van de Hejmen. Veel familie. En een pak vrienden en vriendinnen van Wannes.

Toen Wannes me weken geleden vroeg of ik naar zijn feest kwam, had hij een goed argument klaar: ‘er zullen vier bieren zijn, nonkel Peter’. Waarop ik antwoordde: ‘Maar Wannes, die drink ik in mijn eentje al op!’ En hij: ‘Nee, nee, nonkel Peter, vier verschillende soorten bier!’ Tja, die heb ik niet op gekregen.

Samen met Dorien, enkele vrienden die ook in de Hejmen wonen en zijn peter Bart had Wannes alles uitgekiend, voorbereid en klaargezet. Er waren  nootjes, chips, worstjes, ovenhapjes, worstenbroodjes, zelfgebakken cake en frisdranken in overvloed. En wijn en minstens vier soorten bier natuurlijk.

Ik maakte er kennis met Helena. Voor haar was het een hernieuwde kennismaking. Zij wist nog dat ik al een maand of tien geleden voor het eerst in de Hejmen was geweest. Ik stak er mijn zus en mijn broer een klein handje toe bij het schilderen van de kamer die Wannes kort nadien zou mogen betrekken. Helena is een goede vriendin van Wannes. Je zag het aan haar en je zag het aan hem. Het stemde me blij. Eigenlijk was iedereen vrolijk op het feest van de Wakke.

We hebben luid ‘Lang zal hij leven’ gezongen. Wannes sprak een kort dankwoordje. Hij vergat niemand. Maar ik zag het aan zijn ogen, toen het applaus uitstierf. Net als ik dacht hij op dat moment aan zijn papa. Iedereen zal die namiddag wel minstens een moment aan hem hebben gedacht. Philippe is nu ongeveer zeven maanden geleden gestorven en kon het feest dus niet meer samen met ons meemaken. Toch was hij onder ons. In gedachten. Hij straalde van trots.

Ik sloeg Wannes op zijn schouder. Ik zei hem, ‘dat was een heel mooi speechke Wannes!’ ‘Ja zeg, nonkel Peter’, lachte Wannes terug,  ‘als ik dat nog niet zou kunnen. Ik ben wel 24 jaar geworden, hé!’ En hij draaide zich weer naar zijn vrienden die hem de Wakke noemen.