Het heeft heel lang geduurd maar we hebben dan toch het gat gevonden om bij een goed glas onze Was het nu 40 of 50-fuif af te rekenen en de stevig met plakband beveiligde donatiedoos (sommige jonkies spreken liever over een donation box) te openen. Tot onze niet geringe verbazing vonden we er talrijke geldbriefjes en muntstukken in met een totale waarde van 1.532,10 euro.  We hebben ook veel plezier beleefd aan de vele kaartjes die we eindelijk hebben gelezen. Moest zich al iemand afvragen waarom wij met z’n achten zo onbeleefd waren om niet op die mooie boodschappen en grappige wensen te reageren, wel, dit is dus de verklaring en hier zijn in dezelfde ademtocht onze welgemeende excuses.

Wij vonden het een geweldig feest. De dj heeft flink haar best gedaan om mooie muziek te draaien, maar om te weten dat je na een kusjesdans slows hoort te draaien was ze wellicht te jong (en had ze mijn blog La Bamba niet gelezen). De fotomontage zorgde voor verstrooiing en maakte herinneringen los. De frituur bakte ze bruin en deed een gouden zaak.  Ongeveer 250 vrienden en vriendinnen doken op. Eentje was speciaal vanuit zijn aangename rurale gat in de Franse Lot afgezakt. Een andere had een rolstoel gehuurd om te vermijden dat een tijdelijke immobiliteit ten gevolge van wat veteranenvoetbal hem de fuif van het jaar zou doen missen. Het weer was zacht en het bier koud. De voorspelde katers zijn uitgezweet. Geen rozen zonder doornen.

Sedert 5 oktober dendert het leven verder. Gezondheid blijft het voornaamste goed dat ons beroert. Alleen al in mijn omgeving kreeg sinds de Was het nu 40 of 50-fuif iemand te horen dat een geliefde kanker heeft, mocht iemand eindelijk het ziekenhuis verlaten, moest iemand in het ziekenhuis een orgaan laten verwijderen en liet nog iemand anders zich voor een langere tijd opnemen.

Afvoerputjes geraakten verstopt en terug ontstopt.  Een nieuwe gezinswoning zag de eerste stenen verrijzen en in een andere stond de living overhoop voor een verbouwing. Een lief vond werk. Een veertigjarige alleenstaande vrouw met dochter mag zich nog in een massa aanbidders verheugen.  Een andere veertigjarige vrouw mist tegenwoordig belangrijke afspraken door ’s avonds in de zetel in slaap te vallen. Ze houdt vol dat dat niet door de whisky komt. De Rode Duivels gaan naar Brazilië, Zwarte Piet ligt onder vuur van de Verenigde Naties en de vader van Jejoen herinnert zich iets anders.  Een staatsman bezweek aan kanker.

Volgende week is het 1 november. Met het winteruur breken de donkere dagen aan. Velen kijken uit naar een herfstvakantie met boswandelingen tussen gele bladeren en rode paddenstoelen, met wafels of pannenkoeken en de griezels van halloween. Vele anderen zien op tegen de weemoed van een koud kerkhof vol bloemen, in herinnering aan lang geleden gestorven geliefden. Voor anderen wordt Allerheiligen voor het eerst een feestdag van pijn, gemis en verdriet.

Zoals beloofd gaat de opbrengst van ons feest naar Kom op tegen Kanker. Met grote dank aan iedereen die heeft bijgedragen en die ons mee heeft gedragen, over de drempel van 40 of 50, met veel gelach, wild gedans, diepe glazen en enkele tranen bij een foto met een theelichtje.