Ik haat ze, de onverwachte klussen die onmiddellijke actie vragen van de goede huisvader die ik soms wil zijn maar weinig ben. Ze versterken mijn reputatie als onhandige Harry. Zoals de verstopping die deze week mijn plan voor een gezellig potje Jambo met Greet doorkruiste.

Dinsdagnacht was er nog geen vuiltje in de afvoerpijp toen ik, weliswaar beladen met enkele duvels, mijn bed inkroop na de vaatwasser te hebben gestart. Nachttarief, weet je wel. Woensdagochtend maakt de inktzwarte spiegel op de bodem van de spoelbak, de overschot koffie die ik elke ochtend voor het koffiezetten de gootsteen in kwak, me op een onaangename wijze in één klap klaarwakker.

Ik controleer de vaatwasser. Die heeft de vuile potten, pannen, borden en bestek proper gewassen, maar onderaan in het huishoudtoestel staat nog ijzig koud het vuile afwaswater. Ik vloek. Ik diep de reservefles vloeibare ontstopper op die een goed voorbereide huisvader altijd bij de hand heeft en kwak er wat van op de koffiespiegel. Bij een kop versie koffie neem ik snelsnel nog even de krant door, ik werp een blik op de oude koffie, die nog geen centiliter gezakt is, ik schrijf een briefje om mijn slapende vrouwen te waarschuwen voor het onheil dat bij nacht en ontij over ons huis is nedergedaald, ik schrik van een blik op de klok en hup, ik rep me dan maar met de auto in plaats van met de fiets naar het station.

Op mijn bureau bel ik om half negen onze oude, trouwe loodgieter die nooit op een eerste oproep in actie schiet. Antwoordapparaat. Idem op zijn gsm. Een half uur later krijg ik hem toch aan de lijn. Ja, ja hij heeft de boodschap al gehoord. Het is dringend, zeg ik. Nee, nee, de eerste twee dagen kan hij onmogelijk langskomen, zeker niét dus, beklemtoont hij.

Thuis denkt mijn vrouw dat de vaatwasser verstopt is. Ik bel onze oude, trouwe hersteller van elektrische huishoudtoestellen. Nee, nee, weinig waarschijnlijk dat het aan de vaatwasser ligt. Nee, nee, geen ontstopper in gieten, dan is je vaatwasser naar de vaantjes. Oei, denk ik, maar hou mijn vrees voorlopig voor mezelf. Schroef gewoon de sifon los, raadt de hersteller aan, leg alle onderdelen in een emmer heet water, duw het vuil eruit en monteer alles opnieuw, draai de wartels stevig vast, vergeet de rubberen dichtingsringen niet terug te plaatsen en klaas is Kees. Fluitje van een cent. Zegt hij.

Ik verzeker je, dat is het niet voor iemand die met zijn handen weinig meer kan dan op een klavier tokkelen. Eerst maak ik de gootsteenkast leeg. Ik vul twee kratten vol kuisproducten, vodden en borstels, brilpoetsdoekjes, diepvrieszakjes, zilverpapier, vershoudfolie en wat dingen waarvan ik niet weet waarvoor ze dienen. Ik bestudeer het stelsel van buizen en sifons van twee afvoeren en een vaatwasser die uiteindelijk via een afvoerpijp in de bodem van de kast verdwijnen. Ik zet een emmertje onder de sifon om die vieze oude koffie op te vangen als de wartels losgevezen zijn. Ik kies een gebogen pijp uit en begin met behoorlijke kracht te draaien en wrikken.

Met een gore gulp krijg ik toch nog die koffie op mijn handen, ze overstroomt mijn te kleine recipiënt, zet de kast onder, vloeit over de vloer.  Shit. Ik ruik de vloeibare ontstopper op mijn handen en in heel de keuken. Mijn handen voelen vreemd glad aan. Verdorie, veroorzaakt ontstopper volgens de veiligheidswaarschuwingen geen gevaarlijke brandwonden? Inderdaad, lees ik op de fles die echt niet zomaar is voorzien van een veiligheidssluiting. Ik rep me naar een veilige kraan in de garage om mijn handen te spoelen. Ik dweil de smurrie op en ledig het emmertje. Ik vijs het zaakje uit elkaar. Buizen, ellebogen en pijpen vullen een tweede emmer met kokend water. Ze zijn niet verstopt.

Sakkerend zet ik me terug aan het vijzen. Hoe paste alles nu ook alweer in elkaar? Ik moet me echt concentreren om de logica van mijn buizenpuzzel te kunnen leggen. Uiteindelijk geef ik toch alle onderdelen een plaats, hopelijk ook de correcte. Ik laat even wat water lopen maar sneller dan ik dacht blijft het zich ophopen in de afwasbak. Ja, die verstopping is natuurlijk niet opgelost. En tot overmaat van ramp lekt het buizenstelsel dat ik meende te repareren.

Deze klusser is een kluns. Toch maar wachten op die oude, trouwe loodgieter. Of desnoods een ontstoppingsfirma bellen. Slechtgehumeurd van frustratie kijk ik vanuit mijn luie zetel naar Terzake en check tegelijk mijn facebook. In de keuken hoor ik Greet en Winke gezellig kletsen terwijl ze aan een oude teil de afwas doen. Het stond die ochtend in Het Nieuwsblad:  ‘De woning, de aangename buurt en vooral het vele contact met huisgenoten maken de Vlamingen het gelukkigst.’ Vanavond mogen Jolente en ik aan de teil postvatten.