Greet en ik spraken volgende gelegenheidstoespraak uit op het familiefeestje thuis:

Peter: Ze gingen fietsen. Samen. Ze gingen samen fietsen. Op dat ogenblik, denken we vandaag, had onze argwaan al gewekt moeten zijn. Bij dit koude weer hadden ze zoiets nog niet eerder gedaan. Toch niet met een rugzak op de rug. Het was kerstvakantie, er lag sneeuw, het had flink gevroren. We zien ze vertrekken, lachend met de ogen vol zin in kattenkwaad. Die gaan op avontuur, denken we en daar is nooit iets op tegen. We nestelen ons in de zetel.

Greet: Een half uur of zo later worden we opgeschrikt. Mama, mama, mama!! met paniekerig geroep komt een fiets het plein opgedraaid. Winke fietst, Jolente zit achterop. Winke in een kort broekje en een hemdje. In dit koude weer. Het is haar ondergoed! Jolente heeft Winke’s broek en jas aan. Ik loop naar buiten, trek ze mee naar binnen en stop ze meteen in bad.

Peter: Dan komt het verhaal naar boven. Een avonturentocht. Naar een rivier. De Leibeek, leid ik uit hun plaatsbeschrijving af. Die moesten ze over om in het onbekende land binnen te dringen. Er lag alleen wat dun ijs langs de oeverkant van het water. Daar zouden ze toch snel over springen en dan verder waden naar de overkant. Jolente sprong eerst. Maar o wee, ze zakte meteen tot haar middel weg. Ze zwom snel over. Winke besefte dat dit veel te gevaarlijk was. Kom terug Jolente! Kom gij over, antwoordde ze. Uiteindelijk kon Winke Jolente overtuigen, ze sprong terug de beek in en zwom terug, Winke moedigt aan en geeft aanwijzingen, volhouden Jolente, tot ze haar zusje eruit kan trekken. Nat en vuil. Maar gelukkig veilig terug aan de kant. Daar snijdt die ijselijke kou als messen op het kleuterlichaam.

Greet: In natte kleren is het in vriesweer nog kouder dan zonder kleren, beseft Winke. Kleren snel uit. Snel? Neen, snel gaat dat niet, met versteven handen. Winke trekt jas, broek en trui uit en helpt Jolente uit haar natte en in haar eigen nog droge kleren. Kom snel Jolente, als we hard fietsen krijgen we weer warm. Die kleren halen we later wel terug. Of papa. Maar Jolente kan niet meer fietsen van de kou. Kom zit achterop, zegt Winke, we zijn zo terug thuis.

Peter: Terwijl de meisjes in bad opwarmen sta ik aan die drie meter brede Leibeek. De natte en vuile kleren liggen verspreid in de sneeuw. Ik adem de ijskoude lucht in. Aan welke catastrofe zijn we hier ontsnapt? Wat een drama is ons hier bespaard gebleven? Wat als dit wel of dit niet? Opluchting als ik de kleine kleertjes verzamel, de rugzak en het fietsje.

Greet: Opluchting, nog eens. Niet kwaad worden nu, beseffen Peter en ik direct. Winke heeft goed voor haar zusje gezorgd. Dat is het belangrijkste. In de herkenbare logica van kinderen zijn ze in een ongeluk gelopen. En in de herkenbare logica van kinderen hebben ze zich er weer uit getrokken. Wat een geluk.

Peter: Vandaag vieren we de officiële meerderjarigheid van Winke. Vandaag hopen en wensen we dat ze altijd zo goed voor elkaar zullen blijven zorgen als op die gelukkige dag dat we allemaal aan een groot ongeluk zijn ontsnapt.