Ik ben naar de fitness geweest. Niet om te fitnessen. Ik vergezelde mijn jongste dochter. Ze doet atletiek en wil haar arm-, buik- en borstspieren verstevigen. Die spieren heb je als piste-atleet ook nodig maar ze worden op de trainingen een beetje verwaarloosd. Je ziet, ze is ambitieus. Ik vind een gezonde ambitie bij mijn beide dochters uitstekend, dus heb ik de jongste in de vrieskou graag met de auto weggebracht. Van mijn vrouw weet ik dat de fitness naast een immense zaal vol toestellen een “dance hall” telt, een spinningzaal, douches en een sauna.

En ook een cafetaria. In die laatste ruimte, enkele op een kluit aan de inkom geplaatste tafeltjes met zicht op de toestellen, nestel ik me met het boek “Zomerhuis met zwembad”. Ik verwacht veel van de auteur Herman Koch. Van zijn Zomerhuis zijn al meer dan 250.000 exemplaren verkocht, verklapt een klever op de rode cover. Met een sardonisch genoegen bestel ik een Sint-Bernardus triple, een bier dat ze in mijn stamcafé niet schenken. Ik krijg er een schaaltje chips bij.

Een tiental meters voor me uit en verder links en rechts, zonder scheidingswand, afrastering of vensterglas, hijgen de fitnessers. Ik hoor hen niet hijgen, de populaire muziek overstemt alle geruchten. Maar ik zie hen afzien en geniet ervan. Voor me wiebelt een man met een uitpuilende buik op een fietstoestel. Zijn hoofd schommelt heen en weer. Als zijn linkerknie omhoog gaat, neigt hij zijn hoofd naar rechts. Als zijn rechterknie omhoog gaat, knikt het naar links. Hij lijkt wel zo’n hondje met een wiegend hoofd dat je vroeger wel eens op de hoedenplank van een aftandse Peugeot of zo zag. De man lacht niet. Zelfbeklag tekent het uitgezakte gelaat dat me aanstaart. Ik monster de andere fitnessers. Een kalende man staat op een toestel bewegingen te maken die me nog het meest aan skiën doen denken. Een man met dikke benen naast hem zwoegt veel trager. Op de loopband draaft een bakvis met een roos topje waaronder felgroene behabandjes te zien zijn. Een besje met kort haar en een uilenbril maakt mistroostig roeibewegingen. Een gepermanente vrouw van middelbare leeftijd kwakt haar uitdijende kont over een fietszadel van minstens twintig centimeter breed. Ze lukt erin het zadel helemaal tussen haar verzakte billen te verzwelgen.

Al die mensen hebben iets gemeen: ze amuseren zich niet tijdens het beoefenen van hun hobby. Ze kijken allemaal droevig, gepijnigd, in mijn richting. Verwijtend en jaloers staren ze stuk voor stuk die pestkop met zijn triple, zijn chips en zijn geweldig rode boek aan. Ik kijk uitdagend terug. Ik probeer mijn lippen en mondhoeken secondenlang in een geamuseerd en tegelijk subtiel misprijzend boogje te houden.

Lang kan je dat niet volhouden, besef ik na een poosje. Ik kijk weer in mijn boek. Ik lees een intrigerende passage waarin de hoofdfiguur beschrijft hoe hij een vrouw aankijkt “zoals iedere man naar een nieuwe vrouw kijkt die voor het eerst zijn blikveld binnenloopt. Zou je het ermee kunnen? dacht ik terwijl ik haar in haar ogen keek. Ja, luidde het antwoord. En Judith keek terug. Het zit hem in fracties van seconden, het net iets langer vasthouden van elkaars blik. Zo keken Judith en ik elkaar aan. Iets langer dan strikt genomen nog als fatsoenlijk kan worden beschouwd. Het was niet zozeer haar mond die lachte, het waren vooral haar ogen. Ja zeiden die ogen op hun beurt. Ik met jou ook.” 

Ik herken de beschrijving, de vraag van de man overvalt me ook regelmatiger dan ik wil toegeven, al is bij mij het positieve antwoord van de vrouw meer wens dan werkelijkheid.

Ik kijk opnieuw op. De fitnessers kijken me nog altijd als gestrafte kinderen aan. Vreemd genoeg, associeer ik een fitness toch altijd met lichamelijkheid, met erotiek, met seks, bedenk ik vanop mijn observatiepost. En ja hoor, er is een vrouw waarmee ik het zou kunnen. Ze heeft een roze handdoek om haar hals, staat ergens op een toestel wild op en neer te wippen. Ik verwacht dat ze heerlijke kleine peervormige borsten heeft. Ik zoek haar ogen maar zij lijkt wel de enige die geen aandacht heeft voor mij. Ze lacht zelfs als ze iemand herkent die op haar komt toelopen, het is de bakvis met de groene behabandjes. Haar dochter.

Ik kijk rond waar mijn eigen dochter ergens zit te zweten. Ze zit in een andere ruimte, ik moet me rekken om haar te zien. Ze hangt ergens aan handvatten waaraan ze zich optrekt. Tot mijn verbazing doet ze dat vijftien keer na elkaar. Waarop ze enkele seconden later aan hetzelfde toestel andere handvatten omknelt en zich vijftien keer opdrukt. Wat een atlete bij deze zieligaards, denk ik verder mijn foute gedachten terwijl ik terug superieur mijn aandacht aan de minder ambitieuze sporters schenk. Er is een jonge aantrekkelijke vrouw bijgekomen die, geloof het of niet, geconcentreerd een kookboek aan het lezen is terwijl ze fietst. Zou ik het misschien ook wel mee kunnen. De wiebelende dikke man is nu aan het skiën, voor zover je dat zo traag zou kunnen. Een zwetende jongen wiens uitpuilende romp het smalst is vlak onder zijn ribben komt naar de man met te dikke benen gezwalkt. De tweede ouder die gelooft dat hij hier quality time doorbrengt met zijn kind. Ze slurpen aan een fles water. Bij nader toezien heeft iedereen wel een fles water mee, van verschillende dure merken en in kleuren en vormen die ik in mijn Delhaize nog niet heb gezien. En natuurlijk ook niet in de Aldi. Fitnessen kost wat geld, de hardwerkende Vlamingen die zich hier tijdens hun vrije tijd afbeulen, willen zich daarbij niet laten kennen met wit water.

Weer treft het me: wie niet met zijn kroost bezig is of doet alsof ze een kookboek leest, staart mij, mijn triple, mijn chips en mijn opwindende rode boek nog altijd afgunstig aan.  In de grote vensters achter de sporters bemerk ik de weerspiegeling van hun zuchtende ruggen. En ik zie nog bewegingen flitsen, die ergens van achter mij, vlak boven mijn hoofd komen, op een geweldig groot televisiescherm.  Ik draai mijn hoofd om. En dan buig ik me snel terug over mijn boek. Het is namelijk ook echt opwindende lectuur.