De Grijze Man heeft een vriend die in de Retie woont. De schone gemeente Retie is alom bekend om haar natuurpracht, haar stofconcentratie en een prinses, Liliane Baels, de tweede echtgenote van de Belgische koning Leopold III, die de titel Prinses van Retie kreeg maar nooit koningin der Belgen zou mogen worden. Twee van Retie’s troeven stonden op het programma van een krachtige coronawandeling.

“Hoe is het nog in de Retie?” Zo spraken de mannen in Den Dijk vóór de onzalige coronatijden welhaast wekelijks hun vriend aan, als die hun stamcafé kwam binnengewandeld na een lange autorit langs de secundaire wegen die hem van Retie over onooglijke stadjes als Geel, Westerlo en Aarschot en langs de wereldberoemde weide naast het dorp Werchter naar Wespelaar hadden gevoerd.

Tussen haakjes, over dat stamcafé deed onder de mannen op de wandeling een erg betreurenswaardig gerucht de ronde: de baas van Den Dijk zou namelijk overwegen nog heel de maand juni verlof te nemen in plaats van zijn deuren onverwijld wagenwijd open te zetten zodra de Nationale Veiligheidsraad daarvoor zijn zegen geeft. Als dat waar zou zijn, vreest de Grijze Man, zal Tina, het knappe dienstertje dat de mannen nu al maanden moeten missen, het nog jaren moeten horen.

De Retiebewoner had de route tot in de kleinste details voorbereid. Hij was zelfs de dag voordien met zijn fiets door de zandwegen van Retie gestoeberd om de mannen niet voor verrassingen te plaatsen. Voor al wie niet tot de Kempenzonen en -dochters behoort, stoeberen is een bezigheid waar de inboorlingen van de Retie van jongsaf in opgroeien. Volgens het Vlaams Woordenboek dat raadpleegbaar is op internet, betekent het: stof maken, stuiven. Dat is wat er gebeurt wanneer je in Retie de verharde wegen verlaat en in de wijde natuur op wandel gaat. Je zakt er soms even diep weg in het rulle zand als in de zandpannen van De Panne.

Retie heeft daarom zelfs speciale waarschuwingsborden geplaatst die automobilisten manen hun snelheid te matigen op de onverharde wegen naar de vele tweede verblijven in het groen die de gemeente telt. Trouwens, had de politie op Pinksteren in de Retie gepatrouilleerd, dan had ze in en rond die tweede verblijven tal van overtredingen kunnen vaststellen op zowat alle coronaregels en vele andere regels van goed fatsoen, stelden de mannen vast. In diepe wouden als het Smokkelbos heeft natuurlijk nooit iemand zich aan welke regels ook gehouden. Rechtse en extreemrechtse politici die graag in onze zeldzame superdiverse grootsteden no go-zones hekelen, zouden beter eens hun ogen de kost gaan geven in de bossen van de Retie.

En ook in de parken, godbetert. Want blijkbaar had een nog tot vandaag overlevende fanclub van de iconische tv-serie Van vlees en bloed uit 2009 Pinksteren uitgekozen voor een reünie in het Prinsenpark in de Retie. Daar zagen de mannen verrassend veel van hun leden zoeken naar de boom van de Bospoeper. Maar die zomereik in het Provinciaal domein Prinsenpark in de Retie is helaas stervende, bracht de Gazet van Antwerpen twee jaar geleden al in primeur. Dat bericht noemden de Bospoepers fake news omdat naar hun mening wildpoepen in het Prinsenpark tot het plaatselijk immaterieel erfgoed behoort. Nu nog Vlaams cultuurminister Jan Jambon overtuigen om dat gebruik te erkennen, schamperde de Grijze Man.

De schoonheid van de bossen, veldwegels, vennen en vele Neten in de Kempen temperde de vermoeidheid van de mannen dusdanig dat ze hun 24,72 kilometer lange tocht op een recordtijd van vijf uren en veertien minuten afstoeberden. Ze hadden kajaksters in bikini gezien op de Witte Nete, die te laat riepen “niet filmen!”. Ze fotografeerden een jongen aan een oude watermolen die viste in een T-shirt van Graspop. Ze liepen onder kathedralen van dennen die nog niet ten prooi waren aan de letterzetter en passeerden eiken die bezoek hadden van de processierups. Op het einde van de tocht, kregen ze nog een onverwachte douche van een sproeier op een aardappelveld dat naast een boswegel was gelegen. Een lage streek van een lokale boer wellicht, die vanuit het verborgene de sproeier met een joystick onverwachts een kwartslag liet zwenken over de zich veilig wanende wandelaars.

Ja, besloot de Grijze Man in de tuin van de vriend met volle stem, toen de mannen na enkele Coronabiertjes als aperitief waren overgeschakeld op de zelfgebrouwen sterke kost van de gastheer, het was dankzij deze zalige coronatijden weer een geweldig avontuur. De vrouw van de gastheer had de mannen al enkele keren aangemaand de afstandsregels te respecteren en niet zo luid te spreken, om de buren niet te lokken, wat de bubbelachtige bijeenkomst tot zo’n gevaarlijke lockdownparty dreigde te laten uitdijen. Aan dat herhaald verzoek gevolg geven, viel de mannen van langsom moeilijker, zeker toen enkele Eikels hun weg hadden gebaand in hun kelen. Deze Eikel smaakt beter dan Duvel, loofde een fan. Waarop iemand wauwelde dat het vorige Eikelbrouwsel wel de kleur van Duvel had. Kortom, het was tijd om de Retie te verlaten.