Zonder coronacrisis waren de mannen waarschijnlijk nog eens samen op dagtocht geweest. Neem nu naar Averbode. Een droom van een streek voor wie van wandelingen houdt, bijvoorbeeld via wandelknooppunten (zie: http://www.wandelknooppunten.be). Daarom trok de Grijze Man er dan maar op z’n eentje op uit.

Hij surfte naar die website, klikte op de routeplanner en zag op de kaart rond Averbode al die knooppunten vrolijk opfloepen als vissen in een vijver met zuurstoftekort: ze wilden zo graag bewandeld worden! In een wip had de Grijze Man een wandeling uitgestippeld van ruim 20 kilometer. Dankzij zijn abonnement, dat voor een jaar ongeveer zoveel kost als twee duvels, was de route meteen ook op de app op zijn smartphone gedownload, waardoor je niet langer met stafkaarten en kompas moet hannessen, zoals de mannen dit in hun jonge jaren bij de scouts hadden geleerd.

Een van de meest in het oog springende wandelknooppunten in de buurt van Averbode is nummer 100, gelegen vlak voor de abdij. Een perfect startpunt voor de Grijze Man, rechtover de Lekdreef, die haar naam dankt aan de ijskarren. Moesten de mannen mee kunnen, ze zouden waarschijnlijk vanuit hetzelfde punt willen vertrekken. Dan zouden ze wellicht vanuit Retie, Wespelaar, Haacht of Wakkerzeel, sommige marathonwandelaars al van in de voormiddag, anderen, verhinderd door familieverplichtingen, een dringende voetverzorging, eerder gemaakte fietsafspraken of een gebrek aan conditie, in de namiddag de bossen rond Averbode penetreren.
De Grijze Man vatte de tocht aan via het wereldberoemde Mariabos, waar het anno 2020 nog steeds verboden is de verschillende verschijningen van de Moedermaagd te fotograferen. Snel ging het pad daarna de hoogte in, voor kilometerslange stoffige bospaden door dennenbossen en loofwoud, een lust voor het oog, de neus en de longen.

De Grijze Man liep bij momenten tussen manshoge varens die hem deden terugdenken aan heuglijke wandelingen met de mannen in de diepste dalen die het snelstromende water van de Semois de voorbije eeuwen had uitgeslepen, toen de wereld nog niet door corona was besmet.
Zoals ongetwijfeld ook de mannen zouden doen, keek de Grijze Man uit naar de plek waar ze de voorbije jaren, enkele honderden meters na een spectaculaire start over een hoge houten wal, het ijskoude water in werden gestuurd van de vijvers op het domein De Vijvers, voor de jaarlijkse Race Against Nature. Dat uitkijken moest helaas van achter de schutting geschieden, want corona houdt het domein nog steeds op slot.
Toen hij de Lekdreef dwarste, noteerde de Grijze Man een reeks samenscholingen die misschien wat politieaandacht hadden verdiend omdat ze de anderhalvemeterregel niet altijd nauwgezet respecteerden. Er waren meer wachtenden voor de ijskarren verzameld dan de Grijze Man op heel zijn kilometerslange wandeltocht door de omliggende bossen tegenliggers had gekruist.
Nu ja, je moet de mensen na zoveel weken in hun kot wel een beetje vrijheid gunnen, bedacht de Grijze Man vol van clementie, zo dicht bij dat patershol achter de goudmijntjes op wielen.
Moest hij hier als goede herder vergezeld zijn door zijn vrienden, dan zou er aan de parking op het eind van de wandeling uit de koffer van een bepaalde bedrijfswagen ook wel een frigobox tuimelen, waarin tussen ijskoude koelelementen grote flessen zelfgebrouwen bier zo hunkerden naar ontkurking dat ze, amper uitgestald op een van de ruime picknickbanken die gelukkig niet waren afgesloten door politielint, onder de loden zon op die midzomerse meidag meteen nat van goesting zouden zijn. Helaas, wat spijtig… Maar wie weet, misschien mag er op pinkstermaandag eindelijk deftig gebarbecued worden. Voor de mannen liever met bier dan met bubbels.