Elke maandagmiddag gaat aan de stafvergadering op het kabinet van Brussels minister Sven Gatz een agenda-overleg vooraf. Een gebruik dat Gatz na zijn kabinet in de Koolstraat, mee heeft verhuisd naar zijn nieuwe stek op de Kunstlaan.

Tijdens dat agenda-overleg overloopt Ilse, de secretaresse van de minister, samen met de kabinetschef en de stafleden de agenda van de excellentie voor de komende week. Alle afspraken in die gevulde agenda dienen immers vlot en goed voorbereid te worden door de kabinetsmedewerkers: nota’s voorbereiden, informatie bij elkaar sprokkelen, toespraken schrijven, persberichten opstellen, overleggen met administraties of andere kabinetten, etc.

Net na afloop van het agenda-overleg en vlak voor het begin van de staf komt ook de adjunct-kabinetschef van de VGC-cel de vergaderzaal binnen gewaaid. De VGC is de Vlaamse Gemeenschapscommissie, de overheid die in het Brussels gewest gemeenschapsbevoegdheden voor de Nederlandstaligen uitoefent, zoals het Nederlandstalig onderwijs. Ze heeft nog een vraag voor de perscel: of de minister wel weet dat hij zich vanavond, bij zijn welkomstwoordje op de 19de Avond van het Onderwijs in de Brusselse Bozar, moet houden aan de tekst die is voorbereid? De woorden van de minister zullen immers vertaald worden door een doventolk.

De Grijze Man, ook mee verhuisd als tekstschrijver van minister Gatz, voelt zich geroepen om de adjunct-kabinetschef te antwoorden dat de doventolken in het Parlement toch ook de woorden van parlementsleden kunnen tolken zonder dat ze de tekst op voorhand hebben gekregen. Ja maar, antwoordt de adjunct-kabinetschef, niet gewoon om zich zonder weerwoord gewonnen te geven, het zijn vanavond wel vrijwillige doventolken en geen professionele. Waarop ook de kabinetschef zich in de discussie mengt: hoeveel doven zullen dat concert vanavond eigenlijk bijwonen? Een vraag waarop geen antwoord meer komt.

Die avond zit de Grijze Man, vergezeld door zijn oudste dochter, in de Henry Le Boeuf Hall van Bozar een tikje zenuwachtig te wachten tot de minister met zijn verwelkoming de feestelijke avond op gang trapt. De zaal zit vol met uitgelaten babbelende leerkrachten, voor het overgrote deel van vrouwelijke kunne, de meesten fris en mooi, allemaal jong van hart en popelend om hun enthousiasme de vrije teugel te geven.

De minister krijgt een warm applaus als hij het podium op wandelt. Met dit concert, zo legt hij uit, zet de Vlaamse Gemeenschapscommissie het publiek in de bloemetjes. Sven Gatz zegt dat het Nederlandstalig onderwijs in Brussel uitgegroeid is tot een groot succesverhaal. En dat dit in de eerste en in de laatste plaats te danken is aan de leerkrachten. De Grijze Man merkt dat de minister zich niet aan zijn papiertje houdt. Hij heeft het waarschijnlijk niet eens in zijn binnenzak zitten. Maar de minister houdt zich wel perfect aan de gedachtelijn die de Grijze Man op dat papier had ontwikkeld. De doventolk aan de zijkant van het podium drukt zich enthousiast en vol zelfvertrouwen in gebarentaal uit. Geen vuiltje aan de lucht, zie je wel, zucht de Grijze Man opgelucht tegen zijn dochter.

De avond met Natalia en Jef Neve wordt onvergetelijk. Natalia, acht maanden zwanger zoals heel showbizz-minnend Vlaanderen weet, staat ruim twee uur lang op stiletto’s die in de boekskes al fel belichte en bewonderde dikke buik rond te zwieren zonder een gram aan sensualiteit te verliezen. Jef Neve zit enthousiast, geconcentreerd, lachend, meeslepend zoals in het wonderlijke “Solitude”, achter dat machtig klavier, gelukkig zoals elke man die het ding dat hij gevonden heeft kan doen. Het orkest, met drie saxofoons, een cello, een contrabas, een dj aan de toetsen, drums en twee achtergrondzangeressen, geeft het beste van zichzelf en zweet speelplezier.

Neve heeft wat bekende nummers van Natalia in een jazzjasje gestopt. Natalia zingt een nummer waarbij ze zichzelf op de piano begeleidt. Het is pop, blues, soul, modern klassiek, maar vooral jazz. Tegen het einde springt de zaal recht om mee te dansen. Bij het laatste lied, het ouden gouden Hallelujah van Cohen, zweven overal de blauwe lichtjes die iedereen voor dat doel bij het betreden van de zaal in de hand kreeg gestopt.

Het concert duurt drie kwartier langer dan de tickets vermelden. Aan de rand van het podium hebben de doventolken de hele avond alle liedjes professioneel getolkt, terwijl ze mee op de muziek dansten. Tot de laatste noot. Zou de adjunct-kabinetschef ook voor die blauwe lampjes hebben gezorgd, vraagt de Grijze Man zich nog af, op weg naar de trein.