Niet iedereen heeft het geluk elke dag zowat moederziel alleen door de Koninginnegalerij in Brussel te mogen wandelen. ’s Morgens voor acht uur is het daar hemels rustig. Op sommige tijdstippen overdag struikel je over de mensen als je niet voor je uitkijkt maar naar al het moois in de galerij en in de etalages van de luxewinkels die er zijn gevestigd.

Zeker in de kerstperiode is die galerij een lust voor het oog. Enorme kerstbollen hangen aan de glazen zoldering van serreruitjes. Goudglinsters druipen van het dak als stortbuien

naar beneden. De etalages staan te blinken met sinten en pieten, hier en daar al een veel te vroege kerststal. Sommige uitstalramen hebben een overvloed van goud en rood. Andere luxewinkels houden het strak. De ondoordeweekse schoenwinkel Camper zet niet meer dan twee paar schoenen in de etalage. Klerenboutique Jott exposeert een stilleven van een ijsberg met twee pinguins in van die michelinmannetjes-jassen. Een chocolatier kleedde de winkeltoog in als een reusachtige millefeuille.

Ik ben geen fervente shopper en al zeker niet in deze luxewinkels. Maar ik hou er wel van om ’s morgens door deze galerij te wandelen, waarin ook een schitterend theater en een karaktervolle arthouse cinema verborgen liggen, designwinkels, dure handtassen, ontbijtzaken, een hoeden- en een handschoenenwinkel, restaurants en brasseries.

Buiten de galerij heerst aan beide uiteinden ’s ochtends de rauwe stad van hondendrollen, volle vuilbakken, rokende straatvegers, haastige chauffeurs, leveringen van bier en voedsel. Buiten stinkt het naar diesel, zweeft fijn stof onzichtbaar en zwerft het afval overal en tegelijk gestapeld. Het is minder dan een minuut lopen naar de abri’s voor daklozen en landlopers.

Bedelaars heten je welkom aan de stationsuitgangen. Schooiers schuifelen over de Grasmarkt, strompelen van vuilbak naar vuilbak. In de portieken van de Nieuwstraat, een gewone winkelstraat in het centrum enkele honderden meters verder, overnachten zigeuners in familiekring, opgerold in dekens en op kartons.

Over enkele ogenblikken bevolken gebruinde jongens en meisjes met zwart sluik- of krulhaar de straten. Ze reppen zich naar school of hebben kattenkwaad in de zin. Ze weten zich nu al de meerderheid van de toekomst. Het is een kwestie van jaren vooraleer zij het bestuur over hun stad overnemen. Ook zij dromen van een wereld die beter zal zijn, met alibi-autochtonen en toegang tot de luxewinkels in de galerij. Dat laatste zal ook voor hen waarschijnlijk een illusie blijven.