Voor de derde keer al in drie jaar mocht de Grijze Man op de Boekenbeurs aanschuiven om een boek te signeren dat hij heeft geschreven. Mee te signeren, om preciezer te zijn. De vorige keren met Sven Gatz. Deze keer samen met zijn minister en de Corsicanen. 

Ze waren samen daar in Corsica op trektocht geweest langs dat legendarische pad. De signeersessie was na minder dan een half uur al afgelopen omdat het te kleine voorraadje “Snap What Ministers” dat uitgever Lannoo had meegebracht, in een wip was uitverkocht. De Grijze Man hoopt dat zijn nonkel Georges en tante Chris niet onverrichter zake van Oostkamp bij Brugge naar Antwerpen zijn gespoord om een door hun neefje gesigneerd exemplaar te bemachtigen.

Met hun optreden op de Boekenbeurs komt er nu stilaan een einde aan het avontuur dat het leven van de jonge Corsicanen de voorbije twee maanden kleur heeft gegeven: van de Naaldrotsen in Bavella, die ze via de alpiene variant van de GR20 op de eerste stapdag in Corsica bedwongen, tot het groepsgesprek met journaliste Sjoukje Smedts op het Oranje Podium van de 81ste Boekenbeurs. Met tussenin een audiëntie bij koning Filip in zijn Paleis in Brussel.

De Grijze Man kijkt tevreden terug op het Corsica-project, waarvan hij zich een beetje mee de vader voelt. Het begon met een wild voorstel dat hij de minister twee jaar geleden, toen hij een maand terug was van zijn eigen memorabele noordelijke GR20-trektocht met zijn dochters Winke en Jolente, in de cafetaria van het Brussels Stripmuseum in zijn spaghettibord gooide.

Het project vergde heel wat voorbereiding: een uitgever zoeken; kandidaten opsnorren, op het einde zelfs via Google, hen interviewen, selecteren; met hen op zoek gaan naar gespreksthema’s; een spaghetti-avond in elkaar steken om de kosten te drukken; een reisorganisatie onder de arm nemen om de praktische kant van het project mee te schragen; maandelijks met de Corsicanen vergaderen over de voorbereiding van het project; een wandeldag op touw zetten met rugzak en bergschoenen in het Zoniënwoud; nog eens een zondag met twee liefhebbers gaan klimmen in de Ardennen; tussendoor de communicatie over het project uitwerken via klassieke en nieuwe sociale media. En eindelijk was het dan zo ver: de onvergetelijke reis zelf. Die de Grijze Man na de thuiskomst op 24 augustus in drie weken tijd te boek stelde.

De Grijze Man heeft in die tijd zijn Corsicanen goed leren kennen. Zoals hij aan een van hen al opbiechtte, beschouwt hij hen ook een beetje als zijn kindjes. De echte zijn trouwens van ongeveer dezelfde leeftijd. Hij zal alleszins de verdere levenswandel van zijn Corsicanen met grote interesse blijven volgen.

Ook de minister en zijn collega Filip leerde hij beter kennen. Eigenlijk voelde de reis voor die drie “grote mensen” aan als een jinkamp. Alle drie hebben ze gouden scoutsjaren achter zich als jeugdleiders. Wat is er voor oud-scouts heerlijker dan met jonge mensen op de grens van de volwassenheid zo’n avontuurlijke bergtocht te ondernemen met een rugzak?

Hoe zal het nu verder gaan met het verhaal van de Corsicanen? Dat is afwachten. Ergens in januari zou er nog eens een reünie plaatsvinden. Maar zeker via de sociale media zullen de Corsicanen nog verder contact houden met elkaar. Nu vragen ze zich af of het boek goed zal verkopen, of het positieve weerklanken zal krijgen. Komen er nog evenementen waarin de Corsicanen gevraagd wordt een rol te spelen? Krijgen de ideeën, gedachten en voorstellen die de jongeren in Corsica uit hun mouw schudden nog op een of andere manier navolging? Worden ze voer voor discussie en debat?

De Grijze Man is benieuwd.